Biografiën van belangrijke Rotterdammers
Politicus. Geboren in Beni Sidel, een klein dorp in het Rifgebergte in het Noordoosten van Marokko. In 1976 emigreert hij met zijn moeder en broers naar Nederland. Via LTS en MTS komt hij op de HTS in Den Haag waar hij de electrotechnische richting kiest (telecommunicatie). Na zijn studie is hij vanaf 1986 o.a. free lance verslaggever bij het Veronica tv-programma Nieuwslijn en NOS radio. In 1989 stapt hij over naar RTL4 Nieuws. Vervolgens wordt in 1991 hij voorlichter bij het ministerie van Welzijn, Volksgezondheid en Cultuur waar hij nauw samenwerkt met toenmalig minister Hedy d'Ancona. Een aantal communicatiefuncties volgt bij de Sociaal Economische Raad en Centraal Bureau voor de Statistiek. In 1998 wordt Abo
utaleb
directeur van Forum (voorheen het Nederlands Centrum Buitenlanders).
Forum is een kenniscentrum voor multiculturele vraagstukken. In 2000
neemt hij zitting in de Marokkaanse Hoge Raad voor Economische
Ontwikkeling en Planning, een adviesorgaan van de Marokkaanse
regering. Dit lidmaatschap kwam hem op kritiek te staan van
Marokkanen in Nederland, die vonden dat het zich slecht verhoudt tot
het streven naar integratie in Nederland. Bovendien hebben velen
moeite met de wijze waarop de Marokkaanse overheid controle probeert
te houden over geëmigreerde Marokkanen. Tijdens zijn periode bij
Forum vindt de aanslag op het World Trade Centrum in New York plaats
en breekt een woelige tijd aan in de verhoudingen tussen
Islamitische en niet-islamitische inwoners in Nederland. Aboutaleb
treedt vaak op als deskundige en woordvoerder en tracht daarbij het
onderscheid duidelijk te maken tussen het belijden van de Islam en
het extremisme dat leidt tot terrorisme of sympathie daarvoor. In
tegenstelling tot zijn voorganger bij Forum kiest hij richting de
immigranten voor een hardere en veeleisender houding als het gaat om
integratie en het pakken van opleidingskansen. In 2001 is hij heel
even in beeld als bewindspersoon namens de LPF, maar hij kan zich
niet in een de standpunten van deze partij over minderheden en
migratie vinden. In 2002 wordt Aboutaleb directeur bij de
bestuursdienst van de gemeente Amsterdam. Een jaar later sluit hij
zich aan bij de Partij van de Arbeid. Als wethouder Oudkerk in 2004
moet aftreden wegens prostitutiebezoek wordt Aboutaleb voorgedragen
als wethouder van onderwijs en sociale zaken. Niet veel later wordt
in Amsterdam cineast en polemist Theo van Gogh vermoord door een
geradicaliseerde moslim van Marokkaanse afkomst. Samen met
burgemeester Cohen spant hij zich in om de gemoederen te bedaren en
geweldadige escalatie onder de bevolking te voorkomen.In 2007 wordt Aboutaleb staatssecretaris van sociale zaken in het 4e kabinet Balkenende. Aboutaleb voelt zich slecht thuis in de landelijke politiek en als de positie van burgemeester in Rotterdam in 2008, na de pensionering van Ivo Opstelten, vacant wordt, laat hij binnenskamers zijn belanstelling voor dit ambt blijken. In de vertrouwenscommissie wordt zijn kandidatuur breed gedragen, ook door de vertegenwoordiger van Leefbaar Rotterdam. Als het nieuws van zijn voordracht bekend wordt reageert Leefbaar Rotterdam zeer fel, maar de gemoederen raken enigszins bedaard in de periode die volgt.
Als burgemeester wordt Aboutaleb geconfronteerd met een paar gevallen van grote ongeregeldheden, zoals bij een strandevenement in Hoek van Holland en een Bevrijdingsfestival in Rotterdam, waarbij de politie maar te nauwer nood de orde kan herstellen. In Hoek van Holland valt zelfs een dode. Dit is aanleiding voor Aboutaleb veel restrictiever en strenger te zijn bij het verlenen van vergunningen voor grootschalige publieksevenementen. Zo verdwijnt de Dance Parade uit de stad en worden organisatoren verplicht tot stringente veiligheidsmaatregelen.
Aboutaleb is een liefhebber van poëzie en heeft werk van de Syrische dichter Adonis vertaald.
Riek Bakker (1944-)
Stedenbouwkundige. Geboren in Amsterdam en opgegroeid in Meppel. Bakker is opgeleid als Tuin- en Landschapsarchitecte en starte in 1976 met een vriendin het adviesbureau Bakker en Bleeker. Via een
opdracht voor o.a. het ontwerp voor het Wollenfoppenpark in
Zevenkamp kwam zij in contact met de gemeente Rotterdam. In 1985
werd Bakker gevraagd om directeur Stadsontwikkeling te worden in
Rotterdam. Na enige aarzeling aanvaarde zij de benoeming. Haar
opdracht was om meer samenhang te brengen in de stad Rotterdam. De
gemeente wilde meer aantrekkelijke woonruimte voor de
middenklasse, nieuwe en andere bedrijvigheid aantrekken en het
culturele klimaat verbeteren en verstevigen. Allemaal zaken
waaraan het midden jaren tachtig aan ontbrak. Riek Bakker zag vrij
snel dat Rotterdam met de rug naar de rivier stond en zag in de
verlaten havengebieden op Rotterdam Zuid de locatie bij uitstek om
de doelstellingen van de gemeente te realiseren. Met veel energie
en overtuigingskracht begon zij aan het ontwerp en ontwikkeling
van de Kop van Zuid. Riek Bakker streefde naar grootse gebaren en
grootstedelijke kwaliteit. Hiervoor kreeg ze in de politiek, het
bedrijfsleven en bewoners niet meteen de handen op elkaar. Ook
binnen de eigen dienst moesten de neuzen in dezelfde richting
gebracht worden. Met haar doorzettingsvermogen en
overredingskracht lukte dat. Speerpunt was de herontwikkeling van
het oude en verlaten hoofdkantoor van de Holland Amerika Lijn in
het Hotel New York. Deze ontwikkeling werd gevolgd door woningbouw
in de Stadstuinen, het Entrepotgebied, de Landtong en de
Wilhelminapier. Stedelijke voorzieningen als het Luxor theater en
de rechtbank werden op de Kop van Zuid gehuisvest. Hoogbouw was
onder Riek Bakker niet alleen oplossing voor kantoren, maar juist
ook voor woningen. Onder haar regie schoot de ene na de andere
woontoren de lucht in. Het centrumplan van 1985 werkte ze verder uit en ze hield zich ook bezig met de Noordrand van de stad bij Zestienhoven. De nadruk van haar werk lag echter op de Kop van Zuid, die in haar visie moest worden verbonden met het bestaande centrum door een beeldbepalende brug. Nadat de dienst gemeentewerken met een traditioneel ontwerp was gekomen met vier pijlers, kwam Riek Bakker met een innovatief en opvallend ontwerp van de architet Ben van Berkel. Ze wist het stadsbestuur te overtuigen van de meerwaarde van een opvallende brug. De extra benodigde financiële middelen werden bij de minister van Verkeer en Waterstaat losgepraat. In 1993 neemt Bakker afscheid van de dienst Stedenbouw en Volkshuisvesting en start zij in Rotterdam een eigen adviesbureau voor stedelijke planning BVR (Bureau van Riek) genaamd. Vanaf 2007 werkt zij als adviseur onder de naam Riek Bakker Advies. In haar visie was Rotterdam bij haar afscheid nog niet af: "we zijn halverwege, maar wel op de goede weg".
Pierre Bayle (1647-1706)
Filosoof. Bayle werd als zoon van een Franse calvinistische predikant geboren in Carla-le-Comte in Ariège in het Zuidwesten van Frankrijk. Na een academie in Puylaurens bezocht te hebben ging hij verder studeren aan een Jezuiten college in Toulouse, waarvoor hij zich in 1669 bekeerde tot het katholicisme. Na 17 maanden had hij er genoeg van en keerde terug naar het Calvinisme en nam de wijk naar Genève. Hij kwam daar in aanraking met het werk van René Descartes. In 1675 werd hij benoemd tot hoogleraar
filosofie
aan de protestantse academie van Sédan in Lotharingen. In 1681
werd de academie door koning Lodewijk XIV gesloten, waarna Bayle,
door bemiddeling door de Rotterdamse regent Adriaen Paets sr naar
Rotterdam emigreerde. Het Rotterdamse stadsbestuur, de
Vroedschap had hem uitgenodigd te komen met het verzoek 'sigh
herwaerts in deze stad te transporteeren en te laten gebruijken
tot onderwijsinge vande jeugt, soo in particuliere, als in
publiece lessen'. Hij werd benoemd tot hoogleraar filosofie en
geschiedenis aan de Illustre School van Rotterdam. Deze school was
een tussenopleiding voor leerlingen van de Latijnse School, die
later een universitaire studie wilden gaan volgen, vooral in
Leiden. Bayle kreeg het magere tractement van 315 gulden per jaar.
Later werd dit verhoogd tot 500 gulden. Zonder ondersteuning van
zijn beschermheer Paets en privé lessen zou hijn niet kunnen
rondkomen. Onder het professoraat van Bayle beleefde de
school een enorme en later niet meer vertoonde bloei. In 1684
begon Bayle te schrijven aan zijn meesterwerk Dictionaire
Historique et Critique. Dit was een encyclopedisch opgezet
overzicht van de filosofie, theologie en wetenschap. In 1697
verscheen de eerste druk in Rotterdam. Het sloeg enorm aan in
Europa en met name Frankrijk. De 18e eeuwse filosofen Voltaire en
Diderot geven Bayle de eer als voorbeeld voor hun denken en
werken. De Amerikaanse president Thomas Jefferson noemde de Dictionaire
één de belangrijkste werken in de Library of Congress. Eveneens in
1684 begon Bayle met de redactie van het tijdschrift Nouvelles
de la République des Lettres, een wetenschappelijk en
literair maandblad dat hem binnen en buiten de Nederlandse
Republiek zijn naam zou vestigen als de Philosophe de
Rotterdam. Zijn pleidooien voor religieuze tolerantie,
secularisme en zin afkeer van gereformeerd obscurantisme en
dogmatisme brachten hem in conflict met zijn collega en oude
vriend de theoloog Pierre Jurieu. Deze beschuldigde hem van
atheïsme en verraad. Op voorspraak van Jurieu werd Bayle in 1693
door de Vroedschap als hoogleraar ontslagen. Dat Bayle in
Rotterdam mocht blijven wonen en publiceren kan worden uitgelegd
dat het stadsbestuur zich niet al te veel wilde mengen in
godsdienstige zaken. Men was met het ontslag de orthodoxen in de
stad al ver genoeg tegemoet gekomen. In dit klimaat met Bayle als
lichtend voorbeeld kreeg Rotterdam een aantrekkende werking op
andere Europese denkers en schrijvers. Bayle verkeerde met de
Engelse zakenman Benjamin Furly, die zijn huis aan de
Scheepmakershaven openstelde als debating lounge voor mensen als
de Engelse filosoof John Locke, die hier van 1686 tot 1689
verbleef. Honderd jaar later zou de Amerikaanse grondwet putten
uit de denkbeelden van deze Engelsman. Andere namen waren
Halyburton (Schotland), graaf Shaftesbury (Engeland), Pilippus van
Limborch (Amsterdam) en de Zwitsers Crouza en Le Clerc. Bayle overleed in 1706 in Rotterdam waar hij in de Waalse kerk werd begraven. Na de sloop van die kerk werden zijn resten overgebracht naar de begraafplaats in Crooswijk.
Schrijfster. Pseudoniem voor Johanna Petronella
Vrugt. Blaman wordt geboren in Kralingen (Vredenoordplein). Haar
vader overlijdt in 1916, waarna haar moeder een kosthuis begint in
Middelland. Ze volgt een opleiding tot lerares Frans, maar werkt
later als administratief medewerker bij de gemeente. Ze blijft
haar hele leven, mede vanwege een zwakke gezondheid bij haar
moeder wonen. In 1941 debuteert zij met 
de
roman Vrouw en Vriend. Het thema van de eenzaamheid van
de mens en de ontoereikendheid van intermenselijke realties daarin
zal haar hele werk blijven beheersen. In 1947 volgt Eenzaam
Avontuur, waarmee ze defintief doorbreekt. De roman wekt
m.n. in christelijke kringen veel weerstand vanwege de
onomfloerste wijze waarop een lesbische (erotische) relatie wordt
beschreven. Blaman maakte geen geheim van haar eigen lesbische
geaardheid zonder zich bijzonder militant op te stellen. Haar boek
Eenzaam Avontuur was voorwerp van een satirisch bedoeld
"boekentribunaal" ter gelegenheid van de de Boekenweek. Het
evenement ontspoorde nogal en er werd een nogal persoonlijke toon
aangeslagen. Een schandaal was geboren, maar de verkoop van het
boek schoot omhoog. Daarna bleef Blaman romans schrijven met een
existentialistische thematiek. In 1956 won zij de PC Hooftprijs
voor haar hele oeuvre. In Rotterdam werd zijn bekend vanwege haar
Wagenspelen, populaire toneelstukken die op koninginnedag op de
laadbak van een vrachtwagen op verschillende plaatsen in de stad
werden opgevoerd. Ook schreef ze teksten voor het cabaret van Wim
Sonneveld. In Rotterdam was ze ook actief in litteraire kringen
waar ze zich inzetten voor de naoorlogse wederopbouw in
culturele en filosofische zin. Ze was o.a. betrokken bij de
oprichting van het theater de Lantaren. Na haar voortijdige dood
in 1960 raakte haar litteraire nalatenschap wat op de achtergrond.
Haar graf op begraafplaats Hofwijk werd geruisloos geruimd. In
2010, 50 jaar na haar overlijden is in Rotterdam weer ruimschoots
aandacht aan haar besteed. Op de Heemraadsingel is een monument
voor haar opgericht (een motorfiets, haar favoriete vervoermiddel)
en in de Vliegerstraat is bij haar voormalige woning (nr 50a) een
portret geplaatst. Het letterkundig museum in Den Haag nam haar op
in de canon van honderd belangrijkste moderne schrijvers.
Daniel George van Beuningen (1877-1955)
Industrieel, financier en
kunstverzamelaar. Van Beuningen werd geboren uit een familie die
in de achttiende en negentiende eeuw 
drie generaties predikanten voortbracht. Zijn vader voelde zich
echter tot de handel aangetrokken. Door zijn huwelijk kwam hij
in aanraking met het spoorwegen- en steenkolenhandelsbedrijf, en
zo richtte hij in 1896 te Utrecht de
Steenkolenhandelsvereeniging (SHV) op. George van Beuningen
richtte in opdracht van zijn vader de Rotterdamse vestiging op
van de SHV, een onderneming die kolen levert voor de scheepvaart
en later uitgroeit tot een conglomeraat van ondernemingen. Naast
de SHV bezit hij ook tal van andere zakelijke belangen zoals de
scheepswerf Piet Smit, Slepersdienst Smit Internationale,
Havenrondvaartbedrijf Spido en een rederij. Van Beuningen is
betrokken bij de financiering van het Stadion Feijenoord en het
Havenziekenhuis. Naast zakendoen wordt zijn tweede passie het
verzamelen van kunst. Geadviseerd door de toenmalige directeur
van het museum Boijmans, Dirk Hannema, legt hij een ongekende
kunstcollectie aan. Regelmatig schenkt hij kunstwerken aan het
museum of geeft ze in bruikleen. Bij zijn dood in 1955
laat hij de kunstverzameling na aan de gemeente Rotterdam. Zijn
kunstverzameling vormt samen met de nalatenschap van die de
advocaat Boijmans (1767-1847) de kern van de collectie van het
museum Boijmans Van Beuningen. Uit erkentelijkheid voor zijn rol
in de opbouw van de collectie wordt zijn naam aan de naam van
het museum toegevoegd.
Jonker Frans van Brederode ((1465-1490)
Nadat van graaf Willem IV van Holland uit het huis
van Avesne, was gesneuveld in 1345 in de strijd met de Friezen
werd hij opgevolgd door zijn zuster Margaretha van Beieren. Haar
zoon Willem V was de
eigenlijke opvolger, daar deze was met 15 jaar nog te jong. Tussen
aanhangers van Margaretha en Willem ontstonden in Holland
conflicten, die bekend werden als de Hoekse en Kabeljauwse
twisten. Onder Willem IV hadden de steden veel invloed gekregen,
omdat ze diens dure veldtochten hadden gefinancierd. Na diens dood
zagen de edelen hun kans om hun verloren invloed te herwinnen. Een
groep edelen (Kabeljauwen) vonden dat Willem V zich moest los
maken van zijn moeder Margareta en de macht aan zich moest
trekken. Andere edelen en veel steden (Hoeken) schaarden zich
achter Margaretha. Steden en edelen kozen partij, niet zo zeer uit
principiële oorzaken, maar op basis van reeds lopende conflicten
en belangen. Vaak werd van partij gewisseld. Na 1417 gingen de
Bourgondiërs zich in de strijd mengen. De strijd luwde. In 1482
werd Maximiliaan van Habsburg graaf van Holland. In een laatste
poging om het tij voor de Hoeken te keren kozen zij Jonker Frans
van Brederode als leider. Hij veroverderde Rotterdam, dat zijn
uitvalsbasis werd. Van hieruit deed hij een aantal pogingen om
dorpen en steden in de omgeving te veroveren, werden plunderingen
van het platteland ondernomen en heerste er piraterij op de
omliggende wateren. Maximiliaan slaat met zijn vazal Jan van
Egmont terug en Jonker Frans wordt uit Rotterdam verdreven. Jonker
Frans schuimt met een bescheiden vloot de Zeelandse eilanden af en
wordt uiteindelijk bij Brouwershaven definitief verslagen en
gevangen genomen. Hij overlijdt in gevangenschap in Dordrecht aan
in deze laatste slag opgelopen verwondingen. Hoewel Rotterdam
sterk geleden had onder het bewind van Jonker Frans, werd de tot
dan toe relatief onbeduidende stad stevig op de kaart gezet. De
omringende concurrerende steden als Delft en Gouda waren nog
gehavender uit de strijd gekomen, hetgeen Rotterdam een voordeel
verschafte, waardoor het zich kon ontwikkelen tot een belangrijk
handelscentrum in Holland.
Deze van oorsprong Zeeuwse waterbouwkundige zorgde
er voor dat Rotterdam een toekomstvaste 
en
ongehinderde verbindingen met open zee kreeg. Na het verzanden van
de Brielse Maas had Rotterdam slechts via een grote omweg
verbinding met de Noordzee. Het kanaal door Voorne (1830)
bleek al snel te smal, zodat er een nieuwe verbinding moest komen
om de toekomst van de Rotterdamse haven veilig te stellen. Caland
bedacht - tegen de gangbare theoriën in - een oplossing van een
gegraven kanaal dat op natuurlijke wijze op diepte gehouden kon
worden. Daarmee zou het probleem van verzanding eens en voor
altijd tot het verleden behoren. Caland ging uit van een diepte
van 5,5 meter. Toen kort na openstelling van de Nieuwe Waterweg er
toch weer verzanding optrad kreeg Caland veel kritiek. De
gemeenteraad besloot tot aanvullende graafwerkzaamheden. Tot
ieders verrassing bleek Caland's idee daarna wel te werken en had
Rotterdam zijn broodnodige directe verbinding met zee. Daarna kon
de groei van de haven tot de grootste van Europa beginnen. Later
werd de Nieuwe Waterweg nog verder uitgediept tot 11,60 m in
1957.
Nelli Cooman (1964)
Nelly Cooman werd in Paramaribo geboren en kwam op 8 jarige
leeftijd met haar ouders, broer en zussen naar Nederland. 
Het
gezin vestigde zich in Rotterdam in de buurt van de
West-Kruiskade. Op 16-jarige leeftijd werd haar talent op een
sportdag op school ontdekt en vanaf toen nam haar atletiek carière
een grote vlucht. Haar specialiteit was de 60 meter (indoor) en
100 meter sprint (outdoor). Aanvankelijk trainde ze - bij gebrek
aan faciliteiten - onder andere in de voetgangerstunnel van de
Maastunnel. In 1984 werd ze professioneel sporter en werd Henk
Kraaijenhof haar trainer. Onder zijn begeleiding werd zij in 1987
en 1989 wereldkampioen op de 60 meter en zesmaal Europees kampioen
en 15 keer Nederlands kampioen. In 1986 stelde zij het
wereldrecord op de 60 meter op 7,00 seconden. Het record bleef 6
jaar staan en staat nog steeds als Nederlands record. Cooman nam
aan de Olympische Spelen van 1988 (Seoel) en 1992 (Barcelona)
deel, maar op de 100 meter behaalde ze niet haar grote
internationale successen. In 1995 zette zij een punt achter haar
topsportloopbaan.
Bekend werd ze ook wegens haar voorbereidingsritueel op een wedstrijd. Ze stak haar handen in de lucht, sloot haar ogen en bad.
Sinds 1997 worden in Stadskanaal jaarlijks de Nelli Cooman games gehouden. Aanvankelijk is dit een jeugdtournooi voor sporter met een beperking, maar inmiddels heeft het zich ontwikkeld tot een volwaardig atletiektournooi met A-status van de KNAU en een sportdag voor de breedtesport voor mensen met een beperking. Sinds 1991 woont Nelli in Nieuwerkerk aan den IJssel.
Gijsbert Karel van Hogendorp (1767 - 1834)
Van Hogendorp werd in 1767 geboren in Rotterdam, waar zijn vader
sind 1763 lid was van de Vroedschap en uiteindelijk ook regent.
Vader Willem van Hogendorp had in 1772 door verkeerd afgelopen
beleggingen grote schulden opgelopen en vertrok daarom in 1773
naar Nederlands-Indië om daar fortuin te maken. Gijsbert Karel
kreeg op aanbeveling van prinses Wilhelmina van Pruissen, de
echtgenote van stadhouder Willem V en zuster van de Pruissische
koning een militaire opleiding in Berlijn. Hij nam deel aan de
Beierse successieoorlog (1778-79) en studeerde Grieks en Latijn in
Berlijn. In 1781 keerde hij terug naar Nederland en werd hij
officier in de garde van stadhouder prins Willem V. In die functie
maakt hij een reis naar de
net onafhankelijk geworden Verenigde Staten van Amerika, waar hij,
op aanbeveling van John Adams (eerste Amerikaanse ambassadeur in
Nederland en later derde president van de VS) kennis maakte met
George Washington en Thomas Jefferson. Met Jefferson zou hij een
correspondentie blijven onderhouden. Terug in Nederland studeerde
hij rechten in Leiden en promoveerde in 1786. Hij was betrokken
bij het machtsherstel van Willem V als stadhouder. Deze had onder
politieke druk in 1785 Den Haag verlaten. Na ingrijpen door koning
Frederik Willem II van Pruisen, zijn zwager keerde Willem in 1787
weer terug naar Den Haag. Van Hogendorp werd door de stadhouder
benoemt tot pensionaris van Rotterdam.
Na de Franse inval en de Bataafse revolutie in 1795 en de vlucht
van de stadhouder naar Engeland werd van Hogendorp aan de kant
gezet. Hij ging in zaken in Amsterdam en trok zich in 1803 terug
op zijn landgoed in Adrichem. Hij publiceerde regelmatig over
constitutionele kwesties en na verloop van tijd ook steeds vaker
over een nieuw staatsbestel voor het tijdperk na de Franse
bezetting. In 1813, na de nederlaag van Napoleon bij Leipzig werd
hij lid van een Voorlopig Bewind, samen met Frans Adam van der
Duyn van Maasdam en Leopold van Limburg Stirum. Zij overtuigden
Frederik-Willem van Oranje-Nassau, de zoon van de inmiddels in
Engelse ballingschap overleden Willem V, om uit Engeland naar
Nederland te komen en als soeverein vorst over Nederland te
regeren. Van Hogendorp kreeg, op aandringen van Van Hogendorp
zelf, de opdracht om een grondwet op te stellen. Na het
congres van Wenen werd Nederland met de Zuidelijke Nederlanden
verenigd tot het Verenigd Konikrijk der Nederlanden en Van
Hogendorp paste de grondwet daarop aan. Hij was ook namens de
provincie Holland lid van de Tweede Kamer en sinds 1815 minister
van Staat. De aanvankelijk sterk oranjegezinde Van Hogendorp
ontpopte zich steeds meer als liberaal en voorstander van
grondwettelijke beperkingen aan de koninklijke macht. Dit bracht
hem in conflict met koning Willem I, die hem ontsloeg als minister
van Staat en probeerde hem uit de Tweede Kamer te weren. In 1825
trok Van Hogendorp zich terug uit de politiek, maar bleef
publiceren. In 1830 toonde hij als een van de weinigen begrip voor
de Belgische afscheiding van Nederland. Hij overleed in 1834 in
Den Haag.
Een groot standbeeld van Van Hogendorp siert de trappen van het Beursgebouw aan de Coolsingel. Het beeld werd in 1867 eerst geplaatst in de achtertuin van het Schielandhuis. In 1961 verhuisde het naar het beursgebouw. Van Hogendorp wordt op de sokkel geloofd als opsteller van de grondwet van 1814 en voorstander "van den vrijen handel". Vrijhandel en protectionisme waren in die tijd een strijdpunt in de Nederlandse politiek. Van Hogendorp wordt zittend afgebeeld met de grondwet van 1814 op zijn schoot.
Steven Hoogendijk (1698 - 1788)
Hoogendijk was net als zijn grootvader van moederszijde en zijn
vader een horlogemaker. Van zijn spaargeld kocht hij natuurkundige
instrumenten en hij bedacht een methode om een zeilschip met twee
roeren te besturen. Hij werd door het stadsbestuur in technische
kwesties geraadpleegd. Nadat hij in 1768 van zijn oudere broer had
geërfd stelde hij zijn vermogen beschikbaar voor de oprichting,
samen met een aantal andere vooraanstaande Rotterdammers, van een
Maatschappij van Wetenschappen, die tot doel had de aandacht te
vestigen op oeververbindingen over rivieren en het doen van nieuwe
ontdekkingen op natuur- en geneeskundig gebied. Dat werd het
Bataafsch Genootschap voor proefondervindelijke Wijsbegeerte. In
1770 kreeg het genootschap van de Staten van Holland het benodigde
Octrooi en in 1772 hield het zijn eerste congres. Tegen het
octrooi bestond in de Staten veel weerstand. Enerzijds vanwege
religieus ingegeven wantrouwen ten opzicht van de wetenschap, maar
anderzijds ingestoken door de in Haarlem opgerichte Hollandsche
Academie van Wetenschappen, die het Rotterdamse initiatief als
bedreigende concurentie beschouwden. Reglementair werd vastgelegd
dat jaarlijks prijsvragen dienden te worden uitgeschreven, zoals
bijvoorbeeld over waterhuishouding. Verder zouden er experimenten
worden uitgevoerd en instrumenten worden ontworpen. Zelf
vervaardigde Hoogendijk onder meer telescopen, pyrometers
(=warmte-uitzettingsmeters) en pedemeters (=voetstaptellers). Het
genootschap gaf ook wekelijks lessen in experimentele natuurkunde.
Vanaf 1757 deed Hoogendijk zijn best voor het importeren van een stoommachine vanuit Engeland. Hij was er als opzichter van de watermolen bij het Oostplein achter gekomen, dat de watermolen slecht functioneerde bij hoogwater en windstilte. Uiteindelijk werd in 1776 bij het Oostplein een stoommachine geïnstalleerd volgens de principes van Newcomen. Deze werkte wel, maar was te sterk voor de door Hoogendijk bedachte pomp. In 1787 werd een in de Blijdorp polder een stoommachine volgens de ontwerpen van James Watt gebouwd met een andere pomp. Dat werkte wel. Toch kreeg het stoomgemaal van Hoogendijk weinig navolging in de behoudende wereld van Hoogheemraadschappen en dijkkringen. Daar hield men nog lang vast aan het gebruik van windkracht. Het stoomapparaat werd neerbuigend het "Kezending" genoemd. Hoogendijk behoorde tot de Patriotten, een republikeinse stroming in de Nederlandse Republiek, die kritisch was op de bijna koninklijke macht van de stadhouders, uit de familie Oranje-Nassau. Deze patriotten werden door hun tegenstanders, de Oranjeklanten, "Kezen" genoemd. Waar die naam vandaan komt is onduidelijk. Het stoomgemaal in Blijdorp werd in 1791 afgebroken, waarschijnlijk op politieke gronden.
Jules Deelder (1944- 2019)
Jules Deelder werd in 1944 geboren als zoon van
een handelaar in vleeswaren. Deelder groeide op in Overschie en
deed daar de HBS. 
Deelder
debuteerde als dichter in 1962 met het gedicht "Straat" in het
Algemeen Handelsblad. Zijn doorbraak werd geforceerd door zijn
collega Simon Vinkenoog, die hem in 1966 uitnodigde voor een
poëziefestival in Theater Carré in Amsterdam. Zijn eerste
gedichtenbundel verscheen in 1969. In de jaren '80 van de 20e eeuw
ontwikkelde Deelder zich als boegbeeld van het culturele
nachtleven in Rotterdam en zijn dichterlijke stijl. Deelder leest
zijn gedichten niet voor, maar declameert ze met onvervalst
Rotterdamse tongval. Een performance poet, die te laat was voor de
Beat Generation van Jack Kerouac en Allen Ginsberg. Zijn meest
bekende prozawerk is een biografie over de Rotterdamse boksheld
Bep van Klaveren, The Dutch Windmill. Naast dichter, schrijver en
voordrachtskunstenaar is Deelder ook muziekkant (drummer van Trio
Me Reet) en dj (in café's en op de radio) en kreeg de eretitel
"Nachtburgemeester van Rotterdam". Zijn markante persoonlijkheid
bleef ook reclamemakers niet onopgemerkt, zodat hij met enige
regelmaat in reclamefilms te zien is geweest. Deelder is
onvoorwaardelijk fan van de voetbalclub Sparta, waar hij alle
thuiswedstrijden bezoekt. Deelder is winnaar van een aantal
literaire prijzen, waaronder de Anna Blamanprijs en de
Tollensprijs.
In 2014 werd ter gelegenheid van zijn 70e verjaardag aan de Mathenesserlaan een standbeeld voor hem opgericht, naast café Ari. Het café is vernoemd naar Deelder's dochter (1985) en is gelegen vlakbij zijn woonhuis.In 2019 werd hij op zijn 75e verjaardag benoemdj lid van verdienste van geliefde voetbalclub Sparta, waarvan hij sinds 1949 vrijwel nooit een thuiswedstrijd gemist. "Zo oud als Sparta word je nooit", dichtte hij ooit in Spartaans gedicht over de club, die in 1888 werd opgericht. Uit hetzelfde gedicht stamt de regel "Dat de hemelpoort verdacht veel weg heeft van het Kasteel". Deze regel hangt op groot formaat in Sparta Stadion "Het Kasteel".
Kees van Dongen (1877-1968)
Van Dongen werd aan de Voorhaven in Delfshaven
geboren, waar zijn vader een mouterij had. Hij deed een
avondstudie aan de Rotterdamse Academie voor Kunsten en Technische
Wetenschappen (nu Hogeschool Rotterdam). In 1897 ging het voor het
eerst naar 
Parijs
en raakte onder de indruk van het drukke leven. Hij begint aan een
bestaan als illustrator in Rotterdam, waar hij onder andere voor
het Rotterdamsch Nieuwsblad werkt. Hij vestigt zich in de
Zandstraatbuurt (waar nu het stadhuis staat), destijds de rosse
uitgaansbuurt van de stad. In zijn werk legt hij het rumoerige
leven op impressionistische wijze vast. Na zijn huwelijk met
Augusta Preitlinger vertrekt hij wederom naar Parijs, waar hij
zich artistiek schaart onder de Fauvisten met hun wilde taferelen
in ongemengde kleuren. In die tijd ontmoet hij o.a. Matisse en
Picasso. Met de laatste deelt hij een atelier in het befaamde Le
Bateau-Lavoir in Montmartre. Later raakt hij in de ban van het
oriëntalisme en maakt hij reizen n
aar
Spanje, Marokko en Egypte. Indrukken op deze reizen vinden hun weg
in zijn schilderstijl.
In 1907 keerde hij voor korte tijd terug naar Rotterdam om zich te herbronnen aan de Hollandse schidertradities van met name de Gouden Eeuw en zijn grote voorbeeld Rembrandt van Rijn. In die periode maakt hij een aantal werken in een nieuwe stijl, waarmee hij internationaal zou doorbreken. Terug in Parijs werd hij met name in de jaren '20 een belangrijke figuur in de Parijse society wereld, waar hij een welgestelde clientèle om zich verzamelde, die hij in zijn typische stijl portreteerde. Onder hen waren Arletty, Leopold III van België, Louis Barthou, Sacha Guitry, Anna de Noailles en Maurice Chevalier. Cynisch merkte hij in die tijd over zijn populariteit als portrettist van society-vrouwen, op dat "de essentie ligt erin om de vrouwen langer en slanker te maken. Daarna hoef alleen nog hun juwelen uit te vergroten en ze zijn verkocht". In 1926 werd hij opgenomen in het Franse "Legion d'honneur" en in 1929 verwierf hij het Franse staatsburgerschap.
Tijdens de Duitse bezetting van Frankrijk liet hij zich door de Duitse beelhouwer Breker uitnodigen voor een kunstreis naar Duitsland. Dit kwam hem later op verwijten van collaboratie te staan. In 1949 hield museum Boijmans een overzichtstentoonstelling van zijn werk, waarbij de kunstenaar zelf aanwezig was. Er ontstond een rel toen het gemeentebestuur op aandringen van een raadslid een aantal "aanstootgevende" naakten liet verwijderen. In 1968 waren deze werken bij een tweede tentoonstelling geen probleem meer, maar Van Dongen was niet meer in staat te komen. Hij overleed in hetzelfde jaar in Monaco, waar hij sinds 1957 was gaan wonen.
Francisco Elson (1976-)
Francisco Elson werd in Middeland 
geboren
in 1976. Hij begon op 12 jarige leeftijd met basketball bij AMVJ
Rotterdam (nu Feyenoord). De dood van zijn broer op een basketball
veld inspireerde hem om te proberen te top in zijn favoriete sport
te bereiken. Hij brak zijn MEAO opleiding af en vertrok op 18
jarige leeftijd naar de VS om daar een professionele basketball
carière op te bouwen. Hij begon te spelen voor Killgore Junior
college in Texas en maakte zijn college af in Berkeley aan de
University of California. In1999 werd hij opgepikt door de Denver
Nuggets, maar speelde de eerste 4 jaar in Spanje in Barcelona,
Valencia en Sevilla. Elson maakte zijn debuut in de NBA in 2003
bij de Nuggets en bereikte met die club in 2004 de play offs. In
2006 tekende hij voor de San Antonio Spurs. Met de Spurs won hij
de NBA in 2007. Elson is daarmee de eerste Nederlander die dit
bereikte. Elson speelde hierna nog voor 5 andere NBA teams met
wisselend succes. In 2013 tekende hij een contract bij de Iraanse
club Mahram Tehran, waarmee hij de Iraanse playoffs bereikte. Een
jaar later eindigde zijn profcariere. Elson debuteerde in
het Nederlands basketball team in 1998 tegen Hongarije. Vanaf 2010
werd hij aanvoerder. In totaal speelde hij tot 2013 60 wedstrijden
voor het Nederlands team.
Desiderius Erasmus Roterodamus (1469-1536)
Deze humanist is in Rotterdam
geboren uit een onwettige verbintenis tussen een priester en een
zekere Margaretha. Hij werd in
1492 tot priester gewijd in Gouda en werd secretaris van de
rondreizende bischop van Kamerrijk. Hij studeerde in Parijs en
op reis in Engeland (1499) ontmoet hij Thomas Moore. Zijn
belangstelling voor het Nieuwe Testament en de kerkvaders wordt
gewekt. Hij ontwikkelt een bijbelshumanistische theologie, wars
van kerkelijke ceremonies en starre dogma’s. Hij reist door
Italië en schrijft boeken over de kerkvaders. Terug in Engeland
schrijft hij "De Lof der Zotheid", een satire op
maatschappelijke en kerkelijke misstanden en domheden. Van 1511
tot 1514 doceert hij in Cambridge. Van belang is ook zijn
vertaling in het Latijn uit het Grieks van het Nieuwe Testament.
Van 1517 tot 1521 woonde hij in Leuven. Verdacht van ketterse
sympathiën vluchtte hij naar Basel. Hij probeerde humanisme en
christendom te verenigen en pleitte voor verdraagzaamheid binnen
de Roomse kerk. Erasmus overleed in 1536 in Basel, waar hij ligt
begraven in de Grossmunsterkerk. In Rotterdam staat sinds 1622
een bronzen beeld van Erasmus, vervaardigd door Hendrik de
Keyzer.
Fortuyn werd geboren als derde van
zes kinderen in een Katholiek gezin in Driehuis bij Haarlem. Na
zijn middelbare school in Haarlem studeerde hij sociologie aan
de Universiteit van Amsterdam en de Vrije Universiteit.
Tijdens zijn studie was hij actief in de Studentenvakbond SRVU
en leidde de bezetting van de universiteit in 1972. In hetzelfde
jaar verhuist hij naar Groningen waar hij wetenschappelijk
medewerker wordt. Hij doceert Marxistische sociologie en werkt
aan een dissertatie. Na sympathieen voor 
de
CPN
wordt hij actief in de PvdA. In 1980 promoveert hij op een
proefschrift over Nederlands sociaal-economisch beleid tussen
1945 en 1949. In 1986 wordt hij medewerker bij de Sociaal
Economsche Raad. In 1989 leidt hij de introductie van de
OV-Studentenkaart. In 1990 verhuist hij naar Rotterdam en
vestigt zich als zelfstandig adviseur en publicist. Hij is korte
tijd bijzonder hoogleraar aan de Erasmus Universiteit. HIj is
van 1993 tot 2001 columnist voor Elsevier. In die tijd
profileert hij zich steeds sterker als criticus van het
politieke establishment en met name tegen de paarse kabinetten
onder leiding van Wim Kok (1994-2002). Na een protest tegen de
veronpersoonlijking van de politieke cultuur neemt hij
vervolgens stelling tegen de in zijn ogen toenemende invloed van
de Islam op de Nederlandse cultuur. Partij politiek had hij zich
al afgekeerd van de PvdA. Hij zoekt achtereenvolgens toenadering
tot de VVD en het CDA. Dit leidt niet tot enig resultaat. In
2002 besluiten verschillende locale "leefbaarpartijen" (met name
uit Utrecht en HIlversum) een landelijke partij op te richten:
Leefbaar Nederland. Voorlieden Jan Nagel en Henk Westbroek
vragen Fortuyn om het leiderschap op zich te nemen. Fortuyn
aanvaardt deze uitnodiging, net zoals hij ingaat op het verzoek
van Leefbaar Rotterdam om hun lijst aan te voeren tijdens de
gemeenteraadverkiezingen van maart 2002. Na een
kranteninterview, waarin hij stelt dat een verbod op
discriminatie ondergeschikt is aan de vrijheid van meningsuiting
en hij verdere immigratie van (islamitische) asylzoekers wil
stopzetten wordt hij als lijsttrekker van Leefbaar Nederland
ontslagen. Fortuyn richt daarop een eigen partij op, die bekend
wordt onder de naam Lijst Pim Fortuyn (LPF). Onder Fortuyn's
leiding wint Leefbaar Rotterdam (LR) de
gemeenteraadsverkiezingen. De partij neemt zitting in het
college van B&W met drie wethouders, maar Fortuyn blijft
fractievoorzitter in de raad. De verkiezingscampagne voor de
Tweede Kamer wordt zeer fel. Het politieke debat polariseert
vooral rond Fortuyn's standpunten over (Islamitische) migranten
en integratie. Met zijn flamboyante persoonlijkheid, zijn
agressieve debatstijl en populistische uitspraken domineert hij
het politieke debat. De LPF vergaart in de opiniepeilingen
een enorme aanhang. Fortuyn zet zijn zinnen op het premierschap.
Enkele dagen voor de verkiezingen wordt hij echter op 6 mei 2002
op het Mediapark in Hilversum doodgeschoten door een
extremistische dierenactivist. Het bericht van zijn
geweldadige dood - de eerste politieke moord in Nederland sinds
de lynchpartij op Johan en Cornelis de Witt in 1674 -
veroorzaakt een golf van verontwaardiging, met name onder zijn
aanhang. Zijn uitvaart op 10 mei vond onder massale publieke
belangstelling plaats.
Hoewel zijn partij drie dagen later een forse verkiezingszege boekt en aan de regering gaat deelnemen, gaat de beweging al snel ten onder aan interne twisten. Leefbaar Rotterdam houdt beter stand, ook al verliest de partij in 2006 een aantal zetels en belandt het buiten het college van B&W.
Dirk Hannema (1895-1984)
Museumdirecteur. Hannema studeerde rechten en
kunstgeschiedenis in Leiden, maar maakte geen van beide studies
af. In 
plaats
daarvan kwam hij als assistent van de directeur in dienst bij
museum Boijmans in Rotterdam. Toen die directeur, Schmidt Degener
naar het Rijksmuseum in Amsterdam vertrok volgde Hannema hem op 26
jarige leeftijd op. Hannema is vooral bekend geworden door zijn
vermogen kunstwerken op te sporen en op een of andere wijze in
zijn museum te krijgen. Dit was lastig omdat het de gemeente
Rotterdam aan middelen ontbrak om stevig te investeren in
aankopen. De collectie van het museum had als basis een legaat van
de 18e eeuwse advocaat Boijmans en was voor uitbreidingen veelal
afhankelijk van legaten, giften en bruiklenen. Hannema wist dit
probleem te overwinnen door goede relaties aan te knopen met
vermogende havenbaronnen als Willem van der Vorm (Scheepvaart en
Steenkolen Maatschappij en Holland-Amerikalijn) en D.G.
van Beuningen (Steenkolen Handelsvereniging). Beide
vermogende mannen waren geïnteresseerd in kunst en zagen het
belang ervan voor de stad. Ze wilden graag een collectie
opbouwen, maar hadden niet veel kennis van kunst. Hannema
adviseerde ze bij de opbouw van hun collecties. Daartegenover
stond dat zij zo nu en dan een kunstwerk aan het museum schonken
en grote delen van hun collecties lange tijd in bruikleen gaven.
Uiteindelijk lieten zij hun collecties na aan het museum.
Tot de belangrijkste vondsten, cq aanwinsten van Hannema worden De Verloren Zoon van Jeroen Bosch en Titus van Rembrandt gerekend. In 1935 verhuisde het museum van het Schielandhuis naar het nieuwe als museum gebouwde gebouw aan de Mathenesserlaan (nu Museumpark). Het gebouw is speciaal voor de collectie van het museum gebouwd. Hannema speelde een belanrijke rol bij het ontwerp.
Tijdens de oorlog staat Hannema
sympathiek tegenover de nieuwe Duitse orde en gaat op in de door
de Duitsers georganiseerde cultuurinstellingen. Hij wordt
bestuurslid van de Nederlandsche Cultuurkring, die op instigatie
van
Reichsbeauftragter Seys-Inquart, de hoogste Duitse bestuurder in
Nederland, was opgericht. Ook liet hij zich in 1943 door
NSB-leider Mussert benoemen tot Gemachtigde voor het museumwezen
in Nederland. Hij zei later op deze wijze het cultuurgoed voor
Nederland te willen behouden. Hij werd echter na de bevrijding
in 1945 vanwege deze bestuursfuncties gearresteerd en
gevangengezet in Hoek van Holland. Later wordt hij vrijgesteld
van vervolging, maar zijn baan als directeur van het museum is
hij kwijt.
Een kwestie die de reputatie van Hannema als kunstkenner schade deed oplopen en ook met de bezetting te maken had was de zaak rond het schilderij de "Emmausgangers". Het schilderij was Hannema via via aangeboden door de kunstschilder Han Van Meegeren. Hannema, hierin gesteund door andere kunstkenners herkende in het schilderij een tot dan toe onbekend werk van Vermeer. Van Meegeren verkocht in de oorlog ook nog een "Vermeer" aan Reichsmarschall Goering. Hiervoor werd Van Meegeren in 1945 gearresteerd. Om zijn hachje te redden bekende hij het aan Goering verkochte schilderij zelf gemaakt te hebben net als een paar andere, waaronder de Emmausgangers. Om zijn verhaal te bewijzen maakte hij in gevangenschap nog een "Vermeer". Uiteindelijk werd Van Meegeren tot 1 jaar gevangenis veroordeeld. Hij overleed kort na zijn veroordeling. Hannema is altijd in het echtheid van de Emmausgangers blijven geloven. Volgens hem was Van Meegeren niet in staat een dergelijk schilderij te maken. Later ging hij nog een stapje verder en "ontdekte" nog zes onbekende "Vermeers". Hij werd echter door niemand meer geloofd.
Arie Wouter Heykoop (1883-1930)
Heykoop, geboren in de gemeente Charlois, is
van 1909 tot 1929 lid van de gemeenteraad voor de SDAP. Hij was
ook actief als propagandist en bestuurders in de vakbond voor
havenwerkers. Hij was medewerker van SDAP 
voorman
in Rotterdam Spiekman en was actief betrokken bij de mislukte
revolutiepoging van Troelstra in 1919. Op 9 november werden
Heijkoop en SDAP-afdelingsvoorzitter Brautigam uitgenodigd ten
huize van P. Nijgh, voorzitter van de Scheepvaartvereeniging
Zuid, de werkgeversvereniging van de Rotterdamse reders en
havenbedrijven. Nijgh was onder indruk van de revolutie in
Duitsland en elders en bleek tot vérgaande concessies
bereid op het gebied van arbeidsverhoudingen. Tijdens dit
gesprek belde burgemeester A.R. Zimmerman op en verzocht
Heijkoop ijlings naar het stadhuis te komen. Heijkoop nam
Brautigam mee. Beiden kregen in het onderhoud met Zimmerman de
vaste overtuiging, dat de 'bourgeoisie' bereid was de macht over
te dragen aan de arbeidersklasse. Zij schakelden Tweede Kamerlid
Arie de Zeeuw in en hebben er zodoende ongetwijfeld toe
bijgedragen, dat Troelstra tot de overtuiging kwam dat de tijd
rijp voor revolutie was. Troelstra moest een week later evenwel
erkennen dat hij zich 'vergist' had.
Van 1919 tot 1929 was hij wethouder voor Volkshuisvesting. Onder zijn bestuur begint de gemeente actief de bouw van betaalbare en kwaltatief verantwoorde woningen voor de lagerbetaalden te stimuleren. Hij bond de strijd aan met de zogenoemde alkoofwoningen. Een alkoof is een tussenkamer zonder naar buiten openende ramen. Door Heijkoop werd deze bouwvorm als schadelijk voor de gezondheid beschouwd. Ze werd veel toegepast in arbeiderswoningen, die om op grondkosten te besparen rug-aan-rug tegen elkaar werden aangebouwd. Voorbeelden van woningen die op initiiatief van Heykoop zijn gebouwd zijn met name te vinden in Bloemhof en Hillesluis waar enkele beton experimenten werden uitgevoerd. De betonwoningen werden gekscherend de "kubussen van Heykoop" genoemd. In 1929 overleed Heykoop aan de gevolgen van longemfyseem.
Antony van Hoboken 1756-1850
Reder en Koopman. Van Hoboken werd in een groot
arm gereformeerd gezin geboren, dat in een kleine woning aan de
Grote Markt woonde. Hij ging op jonge leeftijd aan de slag als
pakhuisknecht aan de Wijnhaven. Daar komt hij in contact met de
wereld van handel en scheepvaart. In 1774 begint hij op 18 jarige
leeftijd een handel in boter en kaas. Dat ging hem goed af, want
in 1786 kon hij zich al een pakhuis met woning aan de Wijnhaven
veroorloven. Enige tijd later kan hij in 1788 de handelsfirma van
zijn zakenrelatie Hesselaar overnemen, waardoor hij goede
handelscontacten in Nederlands-Indië krijgt. Eind 18e eeuw gaat
het
bergafwaarts met de VOC, die het handelsmonopolie op Indië had.
Scheepskapiteins van de VOC gingen voor eigen rekening lading
verhandelen. Hier maakte Van Hoboken gebruik van voor de export
van Nederlandse waren naar de Indische koloniën en de import van
Indische specerijen. Na de inval van de Fransen en de stichting
van de Bataafsche Republiek ging de VOC in 1799 failliet. Van
Hoboken stond klaar met een aantal schepen om in het ontstane gat
te springen. De Engelse blokkade van de handelsroutes op Afrika en
Azië en de overname van de Nederlandse koloniën en
handelsposten door de Engelsen voorkwamen dat Van Hoboken
succesvol werd. Hij richtte daarom zijn scheepvaartactiviteiten,
laverend tussen de Engelse handelsbeperkingen, op de Oostzeelanden
en begon met het fabriceren van Korenwijn. Eerst in Delft, later
ook in Rotterdam aan de Baan. Hij investeert ook in onroerend goed
en verzekeringen. In 1811 - nadat Nederland is ingelijfd in het
Franse keizerrijk van Napoleon - neemt hij zitting in de
Rotterdamse Kamer van Koophandel. De handel is in die tijd slap
als gevolg van Napoleons Continentale Stelsel (verbod op handel
met Engeland) en de Engelse reactie erop (verbod op Franse handel
met de rest van de wereld). Waarschijnlijk is hij in die tijd
betrokken geweest bij het driedaagse bezoek van de keizer aan
Rotterdam in 1811, toen deze in het Schielandhuis logeerde. Na de
nederlaag van Napoleon in 1813 en zijn verbanning daarna hervatte
Van Hoboken zijn handel op Indië. Engeland was nu een bondgenoot
en Nederland kreeg de meeste koloniën terug. Van Hoboken neemt de
scheepswerf "Rotterdams Welvaren" over, waar hij zijn eigen
schepen laat bouwen en repareren. In 1814 begint hij een
lijndienst op Indië die 60 jaar standhoudt. Ook met andere
bestemmingen worden regelmatige scheepverbindingen onderhouden.
Op initiatief van Koning Willem I wordt in 1824 de Nederlandse Handelsmaatschappij (NHM) opgericht - een voorloper van de ABNAMRO bank. Deze maatschappij krijgt het handelsmonopolie op Indië, maar is verplicht van Nederlandse reders gebruik te maken. Van Hoboken is net als de koning zelf, betrokken als aandeelhouder en verdient dus dubbel aan de activiteiten. In 1841 heeft Van Hobekon 22 schepen in de vaart en was daarmee de grootste in Nederland. Koning Willem I bewondert de initiatiefrijke Van Hoboken en verleent hem een ridderorde. De koning schijnt verzucht te hebben: "als ik niet koning Willem was geweest, was ik graag van Hoboken geworden".
Van Hoboken negeerde de opkomst van het stoomschip. Hij geloofde er niet in. Hij verdiende veel geld met de zeilschepen en dat geld stak hij in landgoederen en huizen. In 1830 verwierf hij de heerlijkheid van Rhoon en Pendrecht en het daarbij behorende Kasteel van Rhoon. In 1842 voegde hij daar de heerlijkheid van Cortgene op Noord-Beveland aan toe. In Rotterdam was hij eigenaar geworden van een 65 ha groot stuk land ten westen van de stad. Dit landgoed dat begrensd werd door de Nieuwe Binnenweg, De Coolhaven en de Westzeedijk stond daarna bekend als het land van Hoboken. Zijn zoon Jacobus liet hier in 1852 de Villa Dijkzigt bouwen (nu Natuurhistorisch Museum). Het landgoed bleef tot 1924 familiebezit en een landelijke, groene oase in de stad. In 1832 kwamen zijn drie zonen in de firma. Ook zij zagen niets in stoomschepen. Hierdoor verloor de rederij steeds meer terrein. Eind 19e eeuw werd de rederij Van Hoboken beëindigd en legden de erven Van Hoboken zich toe op de handel met m.n. Indië. Deze handel werd tot ver in de 20e eeuw succesvol voortgetzet. Van Hoboken ligt begraven in de familiekelder op het kerkhof van Hillegersberg.
Gerrit Jan de Jongh (1845-1917)
De Jongh werd in 1879, na een
militaire carière, directeur gemeentewerken. In tegenstelling
tot zijn voorganger 
Rose was De Jongh doortastend en autoritair. Op zijn aandringen
koopt de gemeente de terreinen van de faillietverklaarde
Rotterdamsche Handelsvereniging op het Noordereiland en
Feijnoord. Hij ontwierp als eerste de Rijnhaven en bracht het
Noordereiland en Feijnoord tot ontwikkeling. Hij voerde na een
ernstige cholera-epidemie Rose’s plannen voor riolering en
waterleiding uit en gaf ook vorm aan de aanleg van nieuwe
singels (Heemraadsingel, Provenierssingel). Onder zijn leiding
werd electrische straatverlichting aangelegd. Binnen
gemeentewerken zette hij een reinigingsdienst op, die huis en
bedrijfsvuil ophaalde en iets deed aan de grote hoeveelheden
paardenuitwerpselen op straat.
Op aandringen van de Jong werd de Coolpolder van de buurgemeente Delfshaven geannexeerd, zodat de stad in westelijke richting kon uitbreiden met woonwijken (Middelland, Nieuwe Westen), een haven (Coolhaven) en havensporen. Delen van Hillegersberg en Overschie werden geannexeerd voor de aanleg van de Ceintuurbaan (spoorweg naar Utrecht). Op de Zuidoever hiedlden Katendrecht en Charlois op te bestaan als zelfstandige gemeenten, omdat ze nodig waren voor havenuitbreidingen
De Jongh speelde in op de ontwikkelingen in goederenstromen. Het industrieel belang van het Ruhrgebied nam toe, evenals de stoomscheepvaart. De Jongh besefte dat voor de nieuwe transitofunctie van Rotterdam en de groter wordende diepgang van schepen snel nieuwe havens moesten worden aangelegd. Na de Rijnhaven en de Parkhaven in 1894, volgden de Katendrechtse havens zoals de Maashaven in 1911. De kroon op De Jongh’s werk was de Waalhaven, die pas na de tweede wereldoorlog volledig in gebruik is genomen. De Jongh’s woningbouwprojecten op Zuid en in Noord (Oude Noorden) zijn minder gelukkig te noemen.
De bagger, die omhoog kwam bij de aanleg van de havens werd gebruikt voor de aanleg van het Kralingse Bos en de Parkheuvel bij het park.
In 1910 ging De Jongh met pensioen en was nog enige jaren lid van de Tweede Kamer en de Provinciale Staten. In het museumpark is een groots monument opgericht, die het werk en de betekenis van De Jong voor de stad benadrukt.
Neelie
Kroes (1941)
Neelie Kroes is de dochter van een transportondernemer Rotterdam.
Zij studeerde economie aan de Nederlandse Economische Hogeschool
(voorganger van de Erasmus Universiteit) en werkte na haar
afstuderen aan die Hogeschool als medewerker. In 1971 werd ze - na
een lidmaatschap van de Rotterdamse gemeenteraad - gekozen tot lid
van de Tweede Kamer voor de VVD. In de Kamer werd ze
fractiespecialist voor verkeer en vervoer en toonde zich een warm
pleitbezorger voor de belangen
van de automobilisten ("Blij dat ik Rij"). In het eerste kabinet
van Agt (1978-81) werd ze staatssecretaris van Verkeer en
Waterstaat en in het eerste kabinet Lubbers trad in ze in 1982 toe
als minister op hetzelfde departement. Onder haar bewind werd de
maximumsnelheid verhoogd van 100 naar 120 km/u en werd de
nationale strippenkaart ingevoerd als vervoerbewijs in het OV. Zij
voerde ook bezuinigingen door in het openbaar vervoer, maar tot
grote hervormingen in die sector kwam het niet. De
verzelfstandiging van NS en de introductie van marktwerking in het
OV vonden onder haar opvolgers plaats. Wel trof ze de
voorbereidingen voor de verzelfstandiging en uiteindelijke
privatisering van de PTT, die in 1988 werd besloten. Ook maakt zij
zich sterk voor de Betuweroute, de goederenspoorlijn, die de
Rotterdamse haven per spoor moet verbinden met het Duitse
achterland. Tot aanleg van de Betuweroute wordt pas in 1993
besloten. In die tijd kleeft nog wel de TCR affaire aan
haar, waarin zij een subsidie verstrekte aan een
tankreinigingsbedrijf, dat naar later bleek gespecialiseerd te
zijn in milieucriminaliteit. De affaire leidde tot een
parlementair onderzoek in 1997 in Nederland en een gerechterlijk
onderzoek in België. Kroes was toen al afgetreden. Het verwijt aan
haar was, dat ze voor de reputatie van het bedrijf gewaarschuwd
was. Ook was Kroes betrokken bij de pogingen om TCR te behoeden
voor een faillissement door een overname door een Britse
branchegenoot Daarnaast kreeg haar echtgenoot tijdens haar
ministerschap een directiefunctie bij de PTT.
Het tweede kabinet Lubbers, waarin zij in 1986 wederom minister van Verkeer en Waterstaat was viel in 1989 op elementen van het Nationaal Milieubeleidsplan (NMP) van haar collega-minister en partijgenoot Ed Nijpels. Dit plan stuitte op weerstand van de VVD fractie in de Tweede Kamer. Kroes steunde Nijpels nadrukkelijk, tegen de eigen partijlijn in.
Na haar ministerschap scheidde zijn van haar echtgenoot en trouwde met Bram Peper, de burgemeester van Rotterdam en ontpopt zij zich steeds meer als netwerker in het Nederlandse en internationale bedrijfsleven. Midden jaren 90 leidde Kroes de pogingen van een consortium om fregatten te verkopen aan de Verenigde Arabische Emiraten. Toen zij de met haar bevriende ondernemer en kunstverzamelaar Van Caldenborg als tussenpersoon lanceerde in de op handen zijnde deal, werd zij door de regering ter zijde geschoven. Uiteindelijk ketste de deal af. Kroes werd hierna rector van de Universiteit Nijenrode en verzamelde een aanzienlijk aantal commissariaten. Ook blijkt zij een nauwe vriendschappelijke en zakelijke relatie te onderhouden met Dirk-Jan Paarlberg, een vastgoedondernemer die verstrikt raakt in het criminele web van Willem Holleeder en de moord op zijn branchegenoot Endstra. Kroes verbreekt rap alle banden met Paarlberg zodra de politie hem als verdachte gaat zien.
In 2004 draagt de Nederlanse regering haar voor als lid van de Europese Commissie. Het Europees Parlement is kritisch, vanwege de zakelijke belangen en schandalen, maar gaat uiteindelijk wel akkoord met haar benoeming. Zij krijgt de portefeuille mededinging in de Commissie onder leiding van de voormalig Portugese premier Baroso. In die functie nam zij het op tegen misbruik van marktmacht van grote bedrijven. Met name Microsoft moet eraan geloven. Kroes legt 9 miljard euro aan boetes op. Zij doorbrak het mechanisme van prijsafspraken in de luchtvaart en dwong Nederlandse banken als ING en ABNAMRO om bedrijfsonderdelen af te stoten vanwege een te dominante positie, ook in het licht van de staatssteun die zij kregen tijdens de kredietcrisis van 2008. In 2009 kreeg zij de portefuielle Digitale Agenda. Daarbij zet zij zich in voor de afschaffing van roaming kosten voor mobiele telefonie in de Europese Unie. In 2014 nam Kroes afscheid van de Europese commisie. Zij werd o.a. ambassadeur voor Startup Delta, een organisatie die zich sterk maakt voor het investeringsklimaat voor kleine startende bedrijven in Nederland. Deze functie heeft ze inmiddels overgedragen aan Constantijn van Oranje, de broer van koning Willem-Alexander. Ook was ze enige tijd (2016-2018) adviseur van het Amerikaanse tech bedrijf Uber.
Kroes maakt zich de laatste decennia steeds zichtbaarder sterk voor de benoeming meer vrouwen in het bestuur van ondernemingen.
Ernest van der Kwast (1981)
Van der Kwast is een schrijver met een humoristische stijl. Zijn
grote doorbraak kwam met Mama Tandoori, dat losjes is ge
baseerd
op
zijn eigen Indiaase moeder. Het was genomineerd voor de
NS-publieksprijs. Van der Kwast heeft de neiging te fabuleren over
van alles en nog wat. Zo claimde hij het auteursshap van een ander
boek dat ook was genomineerd voor de zelfde prijs. Van der Kwast
was redacteur van literair magazine Passionate en organiseert
literaire evenementen in Rotterdam. Zijn boeken hebben meestal
Rotterdam als achtergrond. Zeker zijn Wonder dat niet Omvalt,
waarin hij onbekende mensen portretteerd met een bijzonder
vefhaal. Het boek was de basis voor de tentoonstelling Ode aan
Rotterdam in Rotterdam Museum in 2016. In hetzelfde jaar won hij
met De IJsmakers de Dioraphte Literatoerprijs. Een literaire
jongerenprijs. Van der Kwast werd in Bombay geboren en
woont afwisselend in Rotterdam en Italië.
Willem de Kooning (1904-1997)
De Kooning werd geboren aan de Zaagmolenstraat in Rotterdam
Noord. Hij was leerling bij een schildersbedrijf toen hij een
tekenlessen ging volgen ging doen aan de Rotterdamse avondacademie
voor Kunst. 
Na
deze opleiding ging aan de slag als interieurontwerper bij Metz
& Co in Amsterdam. Als 22-jarige ging hij als verstekeling aan
boord van de SS Shelley om zijn geluk in New York te proberen als
huisschilder. In 1928 begon hij stillevens te schilderen en
verschoof naar abstracte vormen in de jaren 30. De invloed van
Picasso en Miró werden zichtbaar. Na de oorlog begon te schilderen
in de stijl van het abstract expressionisme, al had hij een hekel
aan dit soort etiketten. Zijn tijd- en stijlgenoten waren o.a.
Jackson Pollock, Mark Rothko, Barnett Newman en Clyfford Still.
Zijn doorbraak als kunstschilder kwam pas in de 50'er jaren toen
hij zich ging toeleggen op vrouwfiguren. Wo m a n I was een groot
succes in 1952 en deed veel stof opwaaien, omdat deze werken
decoratief waren en hij beschouwd werd als abstract expressionist.
In 1963 verhuisde De Kooning naar Long Island en schilderde
Pastorale en Clam
Diggers, die een satiriische aanval leken op de vrouwelijk
anatomie.In 1962 verwierf de Kooninghet Amerikaanse
staatsburgerschap.
Vanaf 1969 toonde De Kooning zich meer een beeldhouwer. Aanvankelijk in het klein, maar later ook in het groot als buitenkunst. Een aantal voorbeelden daarvan staan in Rotterdam op het Weena. Hij zag ze als driedimensionale schilderkunst.
De Kooning worstelde met eenzaamheid en drankzucht, die hij uiteindelijk overwon. Zijn nieuwe inspiratie vond hij bij Herni Matisse. In 1984 werd bij De Kooning dementie geconstateerd en nam de kwaliteit van zijn werk af. De waarde van zijn bestaande werk nam met sprongen toe. Zijn assistenten probeerden de productie in stand te houden door palet en inkleuring over te nemen. In 1985 ontving hij de National Medal of Arts, de hoogste Amerikaanse onderscheiding in de kunst. In 1997 overleed hij aan de gevolgen van Alzheimer, nadat hij 8 jaar zijn slaapkamer niet meer uit was geweest.
In Rotterdam was men in 2004 zijn 100e verjaardag vergeten, maar
in 2005 wijdde de Kunsthal een overzichtstenstoonstelling aan de
Kooning. In 1998 werd de Rotterdamse Hogeschool voor de Kunsten
omgedoopt tot Willem de Kooning Academy.
Cees van der Leeuw (1890-1973)
Van der Leeuw was een telg uit een familie van
industriëlen, die het eigendom hadden verworven van de koffie,
thee en tabakfabriek Erven de Wed. Van Nelle in Rotterdam. Van der
Leeuw volgde en commerciële opleiding en trad in 1913 in
dienst van het bedrijf. In 1917 werd hij compagnon en pakte hij de
taak op om een nieuw bedrijfspand te realiseren, nadat de
vestiging aan de Leuvehaven te klein geworden was. Van der Leeuw
was sterk geïnteresseerd in architectuur en met name in het
Modernisme of het Nieuwe Bouwen. Hij geloofde in de zegeningen van
licht en ruimte op het menselijk welzijn en dus ook
op dat van zijn werknemers. Goede werkomstandigheden waren niet
alleen een morele plicht voor fabrikanten, maar leverde ook
productievere, meer gemotiveerde en gezondere werknemers op. Nadat
hij in contact was gekomen met Leendert van der Vlugt, een
modernistische architect in de traditie van de Zwitserse architect
Le Corbusier, kwam de befaamde Van Nellefabriek tot stand in de
Spaanse Polder. Bovendien liet hij Van der Vlugt een woonhuis
ontwerpen aan de Kralingse Plaslaan.
In 1931 sloeg Van der Leeuw een andere richting in. Hij ging psychiatrie studeren in Wenen bij Sigmund Freud en Alfred Adler. Na zijn promotie keerde Van der Leeuw in 1939 terug naar Nederland vanwege de oorlogsdreiging en de gevolgen van de inlijving van Oostenrijk door Nazi-Duitsland. Hij stelde bij de fabriek orde op zaken na het overlijden van zijn broer en trad in dienst bij het psychiatrisch ziekenhuis Maasoord in Poortugaal (nu Delta). Kort daarna nam hij weer de leiding op zich van de fabriek.
Tijdens de Tweede Wereldoorlog leidde Van der Leeuw de discussies in de Club van Rotterdam, een gezelschap van Rotterdamse zakenlieden, over de wederopbouw. Van der Leeuw stond, in tegenstelling tot stadsarchitect Witteveen, een nieuwe functionalistisch opgebouwde stad voor ogen met veel ruimte voor modernistische architectuur. Op aandringen van Van der Leeuw kreeg hij van Gevolgmachtigde Ringers een rol in de wederopbouworganisatie. Witteveen stapte op en maakte de weg vrij voor een onder auspiciën van Van der Leeuw uitgewerkt Basisplan voor de wederopbouw van de hand van Witteveen's opvolger Van Traa. In de architectonische uitwerking kregen de modernistische architecten veel ruimte.
Ruud Lubbers (1939-2018 )
Industriëel en politicus. Ruud Lubbers was de
oudste van drie zoons van Paul Lubbers, eigenaar van
machinefabriek Hollandia in Krimpen aan den IJssel. Lubbers
studeerde economie (cum laude) aan de Nederlandse Economische
Hogeschool in Rotterdam en toen zijn vader plotseling
overleed brak hij zijn promotieonderzoek af en nam samen met broer
Rob de leiding van het bedrijf over. Na enkele jaren begon hij
maatschappelijke functies te bekleden, met name in
katholieke werkgeverskringen. Hij werd ook lid van de Katholieke
Volkspartij (KVP), waarbinnen hij tot de progressieve stroming
behoorde. Lubbers 
maakte
deel uit van de Américain-groep, een groep progressieve KVP'ers en
ARP'ers die zich slecht konden vinden in de keuze van hun partijen
voor samenwerking met de VVD in 1967. die Bij de
afsplitising van de groep Aarden van de KVP-fractie in 1968,
waaruit in 1968 de Poltieke Partij Radikalen (PPR) ontstond, bleef
Lubbers trouw aan de KVP. In 1973 werd Lubbers gevraagd om zitting
te nemen als minister van Economische Zaken in het kabinet Den
Uyl. In die tijd kreeg hij te stellen met de olieboycot van
Arabische landen en de economische crisis die daarop volgde.
Van de linkse maatschappijhervormingen van dat kabinet voerde hij
de Wet Investeringsrekening in (1976; een stimuleringsegeling voor
de industrie), maar botste hij met Den Uyl over de
Vermogensaanwasdeling en de grondpolitiek. Op dit laatste
onderwerp viel het kabinet. Na de verkiezingen van 1977 werd
Lubbers kamerlid voor het pas gevormde CDA en na het vertrek van
Wim Aantjes ook fractievoorzitter. In die tijd ontwikkelde hij
zijn talent voor het vinden van compromissen en oplossingen voor
politieke problemen door het formuleren van vage teksten van
overeenstemming. Hij krijgt in die tijd de bijnaam "de
oplossingenmachine".
Na het vertrek uit de politiek van CDA leider en premier Dries van Agt na de verkiezingen van 1982 werd Lubbers minister-president van een kabinet van CDA en VVD, dat met een zogenaamd No Nonsense beleid de overheidsfinanciën op orde bracht. Hij riep hiermee veel weerstand op, maar werd ook populair. Hij won de verkiezingen van 1986 en zette het beleid voort. Lubbers stempel op de politiek werd steeds zwaarder. Ook internatinaal nam zijn statuur in omvang toe ("Ruud Shock") . Lubbers wist in 1988 de slepende kwestie van de plaatsing van kernwapens voor de middellange afstand ("kruisraketten") af te ronden met het besluit te deze wapens in Nederland te plaatsen als de Sovjet-Unie doorging met het plaatsen van hun systemen in Oost-Europa. Zijn dominante rol wekte ook wrevel bij coalitiepartner VVD. In 1989 viel het kabinet op een detail uit het Nationaal Milieubeleidsplan, waarna hij na de verkiezingen een coalitie met de PvdA sloot. Tijdens deze kabinetsperiode werd Lubbers de langst zittende premier uit de Nederlandse geschiedenis (12 jaar) en werd duidelijk dat het zijn laatste kabinet zou zijn. Een poging om voorzitter te worden van de Europese Commissie strandde in 1993 op een veto van de Duitse bondskanselier Kohl, die Lubbers niet kon vergeven dat die zich in 1990 kritisch had uitgelaten over een op handen zijnde Duitse eenwording en dat hij zich had verzet tegen Frankfurt als vestigingsplaats voor de Europese Centrale Bank. Ook zijn tegenstrever voor de post, de Belgische premier Jean-Luc Dehaene greep naast de prijzen en de positie ging naar de Luxemburger Jacques Santer.
Zijn opvolging door Eelco Brinkman in 1994 verliep rommelig, omdat Lubbers tijdens de verkiezingscampagne van 1994 openlijk afstand begon te nemen van de standpunten van Brinkman. Na zijn vertrek uit de politiek werd Lubbers enige tijd hoogleraar in Tilburg. Een poging in 1995 om secretaris-generaal van de NAVO te worden strandde eveneens, omdat Lubbers in de ogen van de Amerikaanse president Clinton en diens regering als te kritisch werd gezien. De post ging naar de Spanjaard Javier Solana. In 1995 werd Lubbers benoemd tot minister van Staat.
In 2000 kreeg Lubbers dan toch eindelijk een internationale functie, hetgeen hij op basis van zijn internationale statuur als langzittende ministerpresident zo ambieerde: hij werd Hoge VN commisaris voor de vluchtelingen. In die functie bereikt hij dat veel vluchtelingen konden terugkeren in hun land van herkomst en daar werden gerehabiliteerd. In 2004 werden een klacht tegen hem ingediend wegens sexuele intimidatie door een medewerker van het Hoge Commisariaat. VN secretaris-generaal Khofi Annan achtte Lubbers niet schuldig, maar toen het onderzoeksrapport in 2005 uitlekte in de pers en Annan zich niet meer uitsprak ten gunste van Lubbers, nam Lubbers ontslag.
Lubbers zette zich daarna vooral in op het thema duurzaamheid en integratie. Tussen 2006 en 2014 is hij voorzitter van de stichting Studenten Vluchtelingen (UAF). Na de verkiezingen 2010 wordt Lubbers tijdens de ingewikkelde kabinetsformatie informateur. Nadat een poging tot een zogenaamd Paars Plus kabinet is gestrand, onderzoekt hij na een suggestie van PvdA-leider Cohen de mogelijkheden voor samenwerking van VVD en CDA met de PVV. Cohen verwacht dat dit zal mislukken, maar Lubbers waarschuwt dat weldegelijk tot een succesvolle formatie kan leiden. Hij krijgt - tot zijn eigen spijt - gelijk. Hij keert zich uiteindelijk als CDA-lid tegen deelname van het CDA aan deze constructie.
Karel Paul (K.P.) van de Mandele (1880-1975)
Bankier en filantroop. Van de
Mandele was de enige zoon van een Delftse bankier, die in 1901
failliet ging. De student KP werd door zijn oom Antoine Plate,
oprichter van de Holland Amerikalijn in huis opgenomen en
geholpen bij een start in zijn loopbaan. De bankierszoon trad
1906 in dienst bij de Rotterdamsche Bank, later bekend als de
Rotterdamsche Bankvereniging, als
directiesecretaris. In 1910 trad hij toe tot de directie. In
1936 werd hij directievoorzitter. Later in 1938 werd hij
voorzitter van de Rotterdamse Kamer van Koophandel, een functie
die hij tot 80 jarige leeftijd bekleedde. Tot zijn 90e was hij
nog commissaris van verschillende Nederlandse ondernemingen. Van
de Mandele toonde een sterke maatschappelijke betrokkenheid. Zo
was hij een van de initiatiefnemers voor de Nederlandsche
Economische Hogeschool (1913), die later zou uitgroeien tot de
Erasmus Universiteit. Hier moest het zakelijke hoger kader voor
het Rotterdamse bedrijfsleven op wetenschappelijke wijze worden
opgeleid. Tot 1964 was Van de Mandele betrokken bij het bestuur
van de school. Hij was ook een leidende figuur in de
maatschappijen die tot doel hadden om goede huisvesting voor de
arbeiders te realiseren, zoals in Tuindorp Vreewijk en
's-Gravenhof. Hij was ook voorzitter van de stichting
Volkskracht. Het doel van de stichting is: 'de bevordering van
den geestelijken en lichamelijken welstand der mingegoede
bevolking van Rotterdam'.
Als bankier en voorzitter van de KvK en de stichting Volkskracht is hij betrokken bij de bouw van het Museum Boymans, de Maastunnel, het Stadion Feijenoord, het behoud van de Holland-Amerika Lijn en de bouw van de 'Nieuw Amsterdam', de Beurs van Koophandel, de verhuizing van de Diergaarde naar Blijdorp en het Havenziekenhuis. Meteen na het bombardement van 14 mei 1940 zet hij zich in voor de wederopbouw van de stad en roept een aantal notabelen, waaronder burgemeester Oud bij elkaar. Even later krijgt stadsbouwmeester Witteveen de opdracht tot het maken van een plan voor de wederopbouw. Ook na de oorlog blijft hij zich inzetten voor het herstel van de stad en de haven en de economische ontwikkeling van de regio.
Sommigen verklaren zijn tomeloze inzet voor het welzijn voor de stad, vanuit een schuldgevoel voor het faillisement van zijn vader's bank en zien het als een afbetaling van een schuld aan de samenleving.
Fatima Moreiro de Mello (1978-)
Moreiro de Mello is in Rotterdam geboren als
dochter van een Portugese diplomaat. Zij studeerde economie aan de
Erasmus Universiteit en begon met hockey bij Tempo34 aan de
Zuiderparkweg. Via Victoria kwam ze zeven seizoen uit voor HGC
vanaf 2001 voor HC Rotterdam.
Hoewel de combinatie studie van topsport en studie niet eenvoudig
was voltooide ze toch haar studie Nederlands recht. Moreiro de
Mello speelde 257 keer voor het Nederlands elftal, waarin zij 25
keers coorde. Met het Nederlands team nam ze drie keer deel aan de
Olympische Spelen.Op alle drie de toernooien won het team een
medaille: Brons in 2000 (Sydney), Zilver in 2004 (Athene) en Goud
in 2008 (Beijing). Na het laatste toernooi speelde Moreira
de Mello niet meer voor haar club Rotterdam en in 2009 kondigde
zij aan te stoppen met hockey.
Wat volgde waren optredens op TV als presentatrice (Talpa), actice (Onderweg naar Morgen), deelnemer (Expeditie Robinson) en weer presentatrice. Een optreden als zangeres tijdens de uitreiking van de Televizierring in 2014 was minder succesvol.
Inmiddels is Fatima professioneel pokerspeler en speelt voorTeam Pokerstars Sportstars.
Fatima Moreiro woont samen met voormalig tennisspeler Raemon Sluiter.
Coen Moulijn (1937-2011)
Geboren en opgegroeid in het Oude Noorden,
debuteerde Moulijn op 17-jarige leeftijd als linksbinnen bij
Xerxes. Na een seizoen werd hij weggeplukt door Feijenoord, dat de
snelle, maar kleine speler overnam voo
r
een transferbedrag van 28.000 gulden (€12.600). Moulijn was
aanvankelijk niet geneigd om Xerxes te verruilen voor een club van
de boerenzijden van Rotterdam, maar zag uiteindelijk in dat daar
meer mogelijkheden lagen. Moulijn blonk uit door zijn onnavolgbare
passeerbewegingen langs de linker zijlijn, die vaak eindigden met
een uitstekende voorzet. Er was buitenlandse belangstelling voor
Moulijn, met name uit Barcelona, maar Moulijn bleeft Feijennoord
trouw. Met de komst van de Zweedse spits Ove Kindvall vormde hij
van 1966 tot 1971 een ijzersterk aanvallend koppel. Zelf scoorde
Moulijn 84 keer in 487 wedstrijden. Moulijn werd met Feyenoord
vijf keer landskampioen, de laatste keer in 1971 toen zijn
carriere op zijn einde liep. Ook won hij twee keer de KNVB-beker.
Hoogtepunt was het behalen van de Europacup I in 1970 (tegen
Celtic) en de Wereldbeker voor clubteams in dat zelfde jaar (tegen
Estudiantes). Moulijn speelde 38 keer voor het Nederlands elftal,
waarvoor hij vier keer scoorde. Voor het Nederlands elftal had
m.n. concurrentie van Piet Keizer van Ajax.
Moulijn was een speler waarvoor mensen naar het stadion kwamen. Zo sterk was de band tussen hem en toch al hondstrouwe Feijenoord aanhang, dat beweerd werd dat als Moulijn op de middenstip zou gaan klaverjassen het stadion ook vol zou zitten. Zijn werklust, creativiteit, clubtrouw en bescheidenheid sprak velen aan. In 2009 werd op het stadionplein een standbeeld voor hem onthuld. Al tijdens zijn actieve spelersloopbaan had Moulijn een modewinkel in de wijk Zuidwijk in Rotterdam. Hij overleed op 1 januari 2011 ten gevolge van een herseninfarct. Op 8 januari werd zijn rouwstoet door de stad gereden en konden de Rotterdammers voor het stadhuis afscheid van hem nemen.
Olivier van Noort (1558-1627)
On
tdekkingsreiziger.
Van Noort was de eerste Nederlander, die rond de wereld zeilde. De
in Utrecht geboren Van Noort was uitbater van een herberg te
Rotterdam "De Dubbele Witte Sleutels" tot hij op 13 september 1598
in opdracht van de Magelaense Compagnie met vier schepen en 250
manschappen een nieuwe zeeroute naar Indië probeerde te vinden. De
compagnie was een van de vele zogenaamde voorcompagnieën, die in
1604 zou opgaan in de VOC. De Nederlandse republiek was in
oorlog met Spanje en de routes naar Indië werden door de
Portugezen gedomineerd. Het was dus zaak om contact met deze
mogendheden te vermijden. Daarom koos men voor een route via de
staat van Magelhaes in het Zuiden van Chili. Enige maanden voor
Van Noorts vertrek was een groep schepen onder commando van Mahu
hem - ook vanuit Rotterdam - al voorgegaan. Van die groep schepen
kwam één schip (De Liefde) in 1600 aan in Japan, hetgeen
de aanzet was voor een 200-jarige exclusieve handelsrelatie. Van
Noort's groep voer via o.a. Rio de Janeiro naar de Straat van
Magelhaes en leverde een aantal malen slag met Portugese schepen.
Met twee schepen voer hij richting de Philipijnen, waar nog een
schip verloren ging in een gevecht met Spaanse schepen. Via Borneo
en Java zette Van Noort met de Mauritius koers richting
Kaap de Goede Hoop. Met nog een tussenstop op St Helena kwam Van
Noort op 26 augustus 1601 terug in Rotterdam.
Johan van Oldenbarneldt (1547-1619)
Van Oldenbarneveldt was in
Amersfoort geboren uit een regentenfamilie met een
Ridderachtergrond. Hij was van 1576 tot 1586 raadspensionaris
van Rotterdam (een soort gemeentesecretaris of stadsjurist).
Onder zijn leiding werd de aanzet gegeven tot de eerste 
stadsuitbreidingen
in
de Waterstad en daarmee de enorme uitbreiding in
havencapaciteit. Onder zijn bewind nam de handel en nijverheid
een grote vlucht, niet in de laatste plaats door zijn goede
contacten met vluchtelingen uit de Zuidelijke Nederlanden. Met
succes wist voor hij Rotterdam een aantal handelsvoordelen te
behalen, ten nadele van concurrenten als Delft en Dordrecht. Zo
kreeg hij het voor elkaar om het stapelrecht van Dordrecht op te
schorten. In 1581 bereikte ook dat Rotterdam stemrecht kreeg in
de staten van Holland, iets wat de zevende stad van het gewest
tot dan toe onthouden was. Zo kreeg Rotterdam meer politieke
invloed in Holland en de Republiek der Zeven Verenigde
Nederlanden. Als vertegenwoordiger van Rotterdam in de Staten
van Holland kreeg van Oldenbarnevelt ook een aantal taken
opgedragen om namens het gewest en de republiek uit te voeren,
zoals belastinginning. Een vitale opgave voor de jonge
republiek.
Na de moord op Willem van Oranje nam Van Oldenbarnevelt de leiding in de afwikkeling van zijn overlijden en het opvullen van een dreigend machtsvacuüm. In die functie nam hij initiatieven tot oprichting van de Verenigde Oostindische Compagnie en wist Rotterdam op zeer gunstige voorwaarden die compagnie in te loodsen. Van Oldenbarneveldt speelde vervolgens een belangrijke rol in de binnen- en buitenlandse politiek van de Republiek der Verenigde Nederlanden. Hij wist prins Maurits naar voren te schuiven als stadhouder en tegenwicht te bieden tegen de Hertog van Leicester, die door de Engelse koningin naar de opstandige provincies was gestuurd om ze tegen de Spanjaarden te helpen. Leicester werd door de provincies tot landvoogd benoemd en wilde prompt het gezag centraliseren. Van Oldenbarneveldt met zijn regentenachterban wist dit te voorkomen. Van Oldenbarneveldt’s belangrijkste succes was het sluiten van het Twaalfjarig Bestand (1609-1621). Daarmee verzwakte hij de positie van Stadhouder Maurits, die zijn status juist aan de oorlog ontleende. Van Oldenbarneveldt was wel overtuigd dat de Republiek enig centraal gezag behoefde, maar was wars van het idee om dat gezag bij één persoon te leggen en al helemaal niet aan een dynastie toe te vertrouwen. Dat bracht hem tegenover Maurits. Hun vijandigheid vond zijn einde in een religieus conflict waarin Maurits en Van Oldenbarneveldt tegengestelde standpunten innamen. Het ging daarbij om een verschil van mening over het begrip predestinatie of voorbestemming. Een groep onder leiding van de Leidse theoloog Arminius stelde dat geloof een noodzakelijke (doch niet voldoende) voorwaarde was voor God's genade. Dit week af van het traditionele Calvinistische standpunt dat God bij voorbaat al had bepaald wie genade zou ontvangen en wie voor eeuwig verdoemd zou zijn. Geloof was daarbij slecht de aanvaarding van dat oordeel. Mensen waren dus voorbestemd en hadden daar geen invloed op. Gomarus kwam in verzet tegen de gedachten van Arminius. Deze richtingen strijd kreeg een politieke dimensie toen Van Oldenbarnevelt sympathie liet blijken voor het standpunt dat er verscheidenheid van inzicht mogelijk moest zijn binnen de Gereformeerde kerk. Hij deed dat zonder partij te kiezen voor het inhoudelijke standpunt van Arminius of tegen dat van Gomarus. Prins Maurits daarentegen stelde zich - als het ware van de weeromstuit - achter het standunt dat de kerk puur Calvinistisch moest zijn. Zo begonnen de politieke en religieuze tegenstellingen in de republiek samen te vallen - en er volgde een escalatie. Maurits liet Van Oldenbarneveldt arresteren, zette de staten van Holland buitenspel. Van Oldenbarneveldt werd door een speciale rechtbank ter dood veroordeeld en op 13 mei 1619 op het Binnenhof in Den Haag onthoofd wegens hoogverraad. Deze tegenstelling tussen het huis van Oranje (gesteund door een deel van het volk en predikanten) en de republikeinse regenten/bestuurders bleef als een rode draad lopen door de geschiedenis van de republiek. Na de verdrijving van de Fransen in 1813 en de vestiging van een koninkrijk in 1815 was er voor regenten in de traditie van Van Oldenbarnevelt weinig ruimte in het beeld dat men van de geschiedenis had. Het duurde daarom tot 1922 tot er een standbeeld voor deze staatsman werd opgericht. Zelfs toen leidde dat in de gemeenteraad tot hevig debat, bang als men was het huis van Oranje - inmiddels het koningshuis - voor het hoofd te stoten. Uiteindelijk zette oud-wethouder Muller door en schonk uit eigen middelen een standbeeld, dat nu tegen de gevel van het stadshuis staat, recht onder de burgemeesterskamer.
Pieter Jacobus Oud (1886-1968)
Deze in Purmerend geboren politicus
en parlementair geschiedschrijver was burgemeester van Rotterdam
van 1938 tot 1941 en van 1945 tot
1952. Daarvoor was hij in de kabinetten Colijn II en III
minister van Financiën. Van 1917 tot 1933 was hij Tweede
Kamerlid voor de Vrijzinnig Democratische Bond. Van 1937 tot
1938 was hij fractievoorzitter van de VDB.
In 1938 werd Oud burgemeester en maakte in die functie het bombardement en de daaropvolgende bezetting mee. Hij bleef burgemeester tot 1941 toen hij zich niet langer in die functie kon vinden door de Duitse druk. In 1945 trad hij weer aan. In 1946 treedt hij met zijn volgelingen toe tot de Partij van de Arbeid. Uit onvrede met het Nederlands Oostindië-beleid en het sociaal-economische beleid van die partij richt Oud samen met Stikker, de oprichter van de Partij van de Vrijheid, de VVD op. Tot 1963 is hij voorzitter van die partij. Daarnaast is hij van 1948 tot 1963 lid van de Tweede Kamer. Van 1952 tot 1957 was Oud buitengewoon hoogleraar aan de Nederlandse Economische Hogeschool in Rotterdam.
Peper studeert sociologie in
Amsterdam. Hij promoveert in 1972 aan de Erasmus Universiteit
Rotterdam, waar hij sinds 1966 als wetenschappelijk medewerker
in dienst was. In 1971 wordt hij lector en in 1977 hoogleraar
sociaal-economisch beleid. Van 1972 tot 1983 was hij lid van
het partijbestuur van de PvdA. Van 1980-1982 is ook
kroonlid van de SER. In 1982 wordt Peper burgemeester van
Rotterdam. Tijdens zijn burgemeesterschap wordt de wederopbouw
van de stad afgerond met gedurfde hoogbouw architectuur in het
centrum van de stad. Ook de stadsvernieuwing in de oude wijken
wordt voortgezet. Peper’s betrokkenheid bij de festiviteiten
rond het 650-jarig bestaan van Rotterdam zijn minder geslaagd.
Slechts zeer weinig activiteiten k
omen
van de grond.
Peper begint zijn loopbaan als burgemeester als een nogal academisch denkende, stugge bestuurder, maar in de loop der jaren wordt zijn betrokkenheid bij de stad en zijn populariteit groter. Zijn verhouding met het college van B&W wordt daarentegen steeds problematischer. Ook klinkt steeds vaker kritiek op zijn bestuursstijl. Onderwijl ontwikkelt Peper zich als deskundige op het terrein van het Openbaar Bestuur. In 1998 wordt hij minister van Binnenlandse Zaken en Koninkrijksrelaties. Vanwege onduidelijkheden over zijn declaratiegedrag gedurende zijn burgemeesterschap treedt hij in maart 2000 af. De gemeentelijke Commissie tot Onderzoek van de Rekening, die de affaire onderzoekt velt een vernietigend oordeel over Peper's declaratiegedrag. Peper laat het er niet bij zitten en gaat in de tegenaanval. De accountants van KPMG die het onderzoek van de COR uitvoerden worden in 2001 voor de tuchtraad voor de accountancy gesleept en Peper krijgt gelijk: het onderzoek is niet onbevooroordeeld. Eerder had het Openbaar Ministerie een vooronderzoek tegen Peper geseponeerd. Het College van Beroep voor het Bedrijfsleven oordeelt een jaar later dat de gerapporteerde feiten voor een deel onjuist zijn geweest. Daarmee is de lucht tussen gemeente en Peper niet geklaard. De gemeente houdt een aanspraak op 64.000 gulden voor gedeclareerde privé-uitgaven overeind. Op initiatief van burgemeester Opstelten kwam er in 2008 een verzoening tot stand tussen Peper - die inmiddels weer in de stad woont - en de gemeente. Op 24 november van dat jaar werd Peper's geschilderd portret in het stadhuis onthuld.
Robin van Persie (1983-)
Van Persie is geboren in de wijk Kralingen als
zoon van beeldend kunstenaar Bob van Persie, waar hij op straat
voetbalt met andere toekomstige profvoetballers als el Hamdaoui en
Boutahar. Hij begint zijn voetballoopbaan op 5,5-jarige
leeftijd bij Excelsior. Hij doorloopt de jeugdelftallen tot hij in
de C-jeugd (14-16 jaar) wordt opgepikt door Feyenoord, waar
Excelsior een samenwerkingsverband mee heeft. In 2002 maakt Van
Persie zijn debuut in het eerste elftal onder trainer Bert van
Marwijk. In datzelfde jaar behaalt hij met Feyenoord meteen zijn
grootste prijs, de UEFA-cup. In het seizoen daarop botst hij
regelmatig met Van Marwijk vanwege zijn gedrag op trainingen en
wedstrijden. Hij is nogal overtuigd van zijn kwaliteiten en laat
zich slecht corrigeren. Die kwaliteiten zijn ontegenzeggelijk
groot en in 2004 wordt hij door manager Arsène Wenger naar Arsenel
in Londen gehaald. Bij Arsenal groeit Van Persie uit tot een van
de beste spitsen in de Engelse Premier League. In 2005 debuteert
Van Persie onder bondscoach Marco van Basten in het Nederlands
elftal. Hij wordt in de jaren daarna een vaste waarde voor het
elftal. In 2010 bereikt hij met het Nederlands elftal voorlopig
het hoogtepunt als verliezend finalist van het
wereldkampioenschap. Na 8 seizoenen verruilt hij Arsenal voor
Manchester United. Hoewel Van Persie bij Arsenal een goede
ontwikkeling heeft doorgemaakt en in zijn laatste seizoen ook
aanvoerder is geworden, lijken de kansen op een kampioenschap bij
deze club niet erg groot. Bij Manchester United is dat anders en
met deze club wordt Van Persie in 2013 voor het eerst kampioen. In
de kampioenswedstrijd maakt hij alle drie doelpunten. Hij wordt
ook (voor de tweede keer) topscorer van de Premier League. Sinds
2013 is Van Persie ook aanvoerder van het Nederlands elftal. Op 11
oktober 2013 verbeterde hij het doelpuntenrecord van Patrick
Kluivert in een kwalificatiewedstrijd tegen Hongarije.
Pincoffs was een Rotterdamse
zakenman, gemeenteraadslid, reder en bankier. Hij was betrokken
als 
directielid
en/of commissaris bij de Rotterdamsche Bank (nu ABN-AMRO), de
Nederlands-Amerikaansche Stoomvaart Maatschappij (later Holland
Amerikalijn) en de Rotterdamsche Handelsvereniging.
In 1863 besloot de Gemeenteraad tot aanleg van havens op het eiland Feijenoord. In 1872 richtte Pincoffs, met Duits en Belgisch kapitaal, een maatschappij met het doel de nieuwe terreinen te gaan in te richten en te exploiteren in ruil voor het eigendom van het gebied. Hij deed dit op een moment dat de plannen voor de Willemsbrug, die Feijenoord moesten ontsluiten in een impasse dreigden te raken. Deze maatschappij Rotterdamsche Handelsvereniging kreeg in datzelfde jaar de concessie van de gemeente toegewezen. De RHV had grote ambities. Daarnaast was Pincoffs ook voorzitter van de Afrikaanse Handelsvereniging. Intussen ging het met de AHV niet goed. Ze leed in de handel op Afrika grote verliezen. Pincoffs ontrok kapitaal aan de RHV om de AHV in leven te houden, tot die zichzelf kon bedruipen. Dat laatste gebeurde niet, schulden werden op schulden gestapeld. Toen zijn vriend en compagnon Marten Mees na het gebleken bedrog weigerde te helpen ging de RHV in 1879 failliet. Pincoffs verliet spoorslags het land en emigreerde naar Amerika, een financieel gat van 8 miljoen gulden achterlatend.
Elie van Rijckevorsel (1845-1928)
Dr. Elie van Rijckevorsel was de laatste telg van
een oud Rotterdams koopmansgeslacht, waarvan de stamboom terug
gaat naar het einde van de 15e eeuw. De familie komt
oorspronkelijk uit Breda, maar de tot het Lutheranisme overgegane
tak
(later Remonstrants) moet in 1625 die stad ontvluchten. Ene
Abraham Jacobsz komt in 1636 door een huwelijk in Rotterdam
terecht. De grootvander van Elie, Abraham (1790-1864) was in zjn
tijd een van de meest vooraanstaande kooplieden en politici van de
stad. In weerwil van van grootvaders wens wijdde Elie zich niet
aan de handel, maar aan de natuurwetenschappen. Hij studeerde in
Utrecht en promoveerde in 1873 summa cum laude bij prof.
Buys-Ballot, de metereoloog, die later het KNMI oprichtte. Zijn
proefschrift ging over aardmagnetisme, dat voor Buys-Ballot van
belang was voor zijn theorie over het klimaat. Na zijn promotie
ging van Rijckevorsel - omdat hij het leuk vond - op reis naar
Nederlands Oost-Indië, waar hij metingen voor Buys-Ballot deed.
Als een amateur antropoloog deed hij waarnemingen onder de
volkeren van de archipel, waarover hij in brieven aan zijn moeder
berichtte. Later zijn deze brieven in boekvorm uitgegeven. In
Indië sloeg hij ook aan het verzamelen van locale kunstnijverheid
en legde hij de basis voor zijn uitgebreide etnografische
verzamelingen, die hij later in het koetshuis van zijn villa aan
de Parklaan voor het pubiek toegankelijk maakte. Later reisde Elie
nog door Brazilië, Zuid-Afrika, Canada en de Verenigde Staten. In
dat laatste land trok hij zich vooral het lot van de Indianen en
hun beschaving aan, waarvan hij de ondergang als gevolg van het
contact met de westerse beschaving voorzag en betreurde.
In Rotterdam was hij vele jaren lid van de gemeenteraad, iets dat hij verplicht was aan zijn stand en familietraditie. Hij deed veel voor de ontwikkeling van het onderwijs, zowel in de raad als in de rol van mecaenas. Zo betaalde hij voor de oprichting van een openbare bibliotheek (aan de Nieuwe Markt), tal van bewaarscholen, de eerste huishoudschool en een school voor verstandelijk gehandicapten. Voor de verzorging van zijn vrouw richtte hij in 1911 een stichting op die mede als belangrijk doel had de bevordering van cultuur en wetenschap in Rotterdam Deze stichting, de Erasmusstichting, bestaat nog steeds. Zijn verzamelingen liet hij na aan de gemeente Rotterdam en vonden hun plaats in het museum voor Land- en Volkenkunde (nu Wereldmuseum), Museum Boijmans-Van Beuningen en het Historisch Museum Rotterdam (nu Museum Rotterdam).
Willem Nicolaas Rose (1801-1877)
Rose werd 
in 1838 stadbouwmeester van Rotterdam. Rotterdam was in die
dagen nog steeds beperkt tot de stadsdriehoek (Coolse Vest
- Goudse Vest – Nieuwe Maas), maar begon ondanks de
extreem dichte bebouwing toch uit zijn voegen te barsten. Eén
van zijn eerste plannen is het saneren van de waterhuishouding,
die in zeer slechte hygiënische staat was en de oorzaak van een
cholera-epidemie in 1832. Het plan werd door de zuinige
gemeenteraad als te duur afgewezen. Rose had wel visie op
stadsuitbreiding en havenwerken vond telkens een zuinig
stadsbestuur op zijn weg. Zijn plannen voor het Nieuwe Werk
(Scheepvaartkwartier) en de Coolpolder (1858) zijn uitgevoerd
als eerste (broodnodige) stadsuitbreidingen in eeuwen. Zijn
waterplan (met singels rond de stad) en zijn plan voor
havenuitbreidingen op het eiland Feijnoord zijn pas onder zijn
opvolgers uitgevoerd. Met name het waterplan is is van groot
belang geweest voor de leefbaarheid en veiligheid van de stad.
Het verbeterde waterhuishouding in de binnenstad zowel qua
hygïëne als wat betreft de beheersbaarheid van het waterpeil.
Het Coolsingelziekenhuis is het grootste gebouw dat Rose in
Rotterdam realiseerde. Daarnaast ontwierp hij een armenhuis,
scholen en tal van ander utilitaire bouwwerken. Rose
introduceerde in Rotterdam trottoirs en gasverlichting op
straat. In 1855 moest Rose terugtreden als stadsbouwmeester
nadat de kade van de Boompjes was ingestort. Tot 1877 bleef hij
adviserend ingenieur van Gemeentewerken. Van 1858 tot 1863 was
hij Rijksbouwmeester. Het schoolgebouw aan de Schiedamsesingel
203-205 is het enige gebouw van Rose in Rotterdam, dat bewaard
is gebleven.
Jacobus Hendrikus
Speenhoff (1869-1945)
De dichter, zanger,
schilder en illustrator Speenhoff werd in 1869 in het toen nog
zelfstandige Kralingen geboren als zoon van een ongehuwde
moeder, Magdalena de Jager. In 1872 trouwde zij met de
protestantse zakenman Jacob Speenhoff. Haar kinderen kregen toen
zijn achternaam. Vader Speenhoff begon een bedrijf in Krimpen
aan den Lek, een streng gereformeerd dorp ten zuidoosten
van Rotterdam. Hier groeide Speenhoff op. Na de HBS en een korte
periode bij de marine trad hij in dienst bij zijn vader, maar
dat beviel hem slecht. In 1895 verhuisde hij naar Rotterdam,
aangetrokken tot het culturele leven en de kunstzinnige
gemeenschap daar. Speenhoff begint een bestaan op te bouwen met
het schrijven van liedjes en gedichten. In 1902 breekt hij door
met een matnieevoorstelling van 't Vrije Theater in de
schouwburg Tivoli aan de Coolsingel. Hij schrijft en zingt over
volkse taferelen en gebeurtenissen, die hij in een deftige stijl
brengt ondersteund door zijn vrouw Cesarina. Hij wordt een
succesvol varieté-artiest. Toch valt het behoudende deel van de
elite over zijn volkse en vulgaire taalgebruik. Zo zingt hij
over billen en sloeries. Zijn conservatieve critici vinden dat
onzedelijk en weerzinwekkend. Dat maakt hem echter bij het
vooruitstrevende deel van de culturele elite een held. Op 13
februari 1915 gaf heel kunstminnend Nederland acte-de-presence
bij Speenhoffs koperen artiestenjubileum. Er wordt vastgesteld
dat de bloemenhulde die Speenhoff bij die gelegenheid wordt
gebracht, alle records breekt en in het bijbehorende gedenkboek
steken prominenten als Herman Heijermans, Willem Kloos en
Henriette Roland Holst de loftrompet over de jubilaris.
Daarna daalt zijn populariteit en verliest Speenhoff de aansluiting met zijn publiek. Dat word niet beter als hij, naar het lijkt om zijn conservatieve katholieke critici tegemoet te komen, verklaart zelf katholiek te zijn en hij zijn eigen teksten gaat kuisen en fatsoeneren. Of deze "bekering" oprecht was of berekend is niet duidelijk. Wel verliest hij geloofwaardigheid bij zijn publiek en raakt hij verbitterd of het verlies en gebrek aan erkenning.
In de jaren dertig doet Speenhoff een aantal antisemitische uitspraken en tijdens de bezetting gaat het verhaal de ronde dat hij NSB-lid zou zijn geworden. Daar is echter geen bewijs voor. Wel schrijft hij tijdens de bezetting pro-Duitse liedteksten.
Aan het eind van de oorlog verhuist Speenhoff naar Den Haag uit vrees voor oorlogsgeweld bij een eventuele aanval van de geallieerden op Rotterdam. Ironisch genoeg komt Speenhoff in 1945 om bij het "vergis" bombardement op het Bezuidenhout in Den Haag in maart van de jaar. Speenhoff werd begraven op de begraafplaats in Rotterdam Crooswijk.
Onder zijn bekendste liedjes waren "Ik hou van alle vrouwen" (1904), dat in 1986 is bewerkt en opnieuw uitgebracht door de Nederlandse zanger Hans de Booij en "Daar komen de Schutters" (1904).
Een beeld van Speenhoff van de hand van Adri Blok staat op de Oude Binnenweg aan het Eendrachtsplein.
De in Hoogezand geboren Spiekman
engageerde zich al op vroege leeftijd in de socialistische
beweging. Aanvankelijk was hij lid van de Sociaal Democratisch
Bond, maar toen die in 1893 afzag van de democratische weg om de
idealen te bereiken werd Spiekman in 1894 één van de twaalf
oprichters van de Sociaal Democratische Arbeidersparti
j
(SDAP). In 1896 verhuisde hij naar Rotterdam, waar hij aan de
slag ging als zetter bij De Sociaaldemocraat. Later werd
hij redacteur bij het Dagblad van Rotterdam. Hij zette zich in
voor de vakbeweging en pleitte voor een betere organisatie en
het instellen van een stakingskas. Vanaf 1903 zette hij zich via
het Bureau voor Arbeidsrecht in voor iedereen die het nodig had.
Dit leverde hem een zekere populariteit op, ook bij
stemgerechtigde Rotterdammers. Kiesrecht was in die tijd nog
voorbehouden aan mannen, die aan een bepaalde inkomenseis
voldeden. Dit maakt het des te opmerkelijker dat hij in 1901 als
eerste sociaaldemocraat met steun van progressieve liberalen in
de Rotterdamse gemeenteraad werd gekozen. Hij zou - met een
korte onderbreking - tot zijn dood in 1917 lid van de raad
blijven. In de raad hield hij zich met sociale kwesties en
volkshuisvesting bezig. Bijzonder effectief was hij daarin
niet. Samen met de journalist Schotting schreef hij een
serie reportages over de woon en leefomstandigheden van de
allerarmsten, die de sloppenwijken in de binnenstad bevolkten.
Deze werden later gebundeld in een boek met de titel "Arm
Rotterdam - hoe het leeft, hoe het woont". Hoewel de inhoud
schokkend was bereikte Spiekman weinig.
Hij werd voorzitter van het federatiebestuur van de SDAP, lid van de Provinciale Staten van Zuid Holland en lid van de Tweede Kamer. Als Kamerlid heeft hij zich met succes ingezet voor verbetering van de rechtspositie van de havenarbeiders en de zeelieden. Vanwege zijn grote kennis van zaken, praktische instelling en tolerantie vond hij ook bij politieke tegenstanders meestentijds een aandachtig gehoor. Na een langdurige ziekte Spiekman leed aan leukemie - overleed hij op 43-jarige leeftijd. Daadwerkelijke verandering in de sociale kwestie kwam pas na zijn dood, toen na de invoering van het algemeen kiesrecht in 1919 de sociaal-democratie aan politieke invloed ging winnen, zowel op gemeente- als rijksniveau.
Verfhandelaar en dichter. Tollens grootouders kwamen vanuit Gent naar Rotterdam en begonnen een verfhandel, die later uitgroeide tot een verffrabriekje net buiten de bestaande stad (nu Ammanstraat). Hendrik Tollens trad tegen zijn zin in de voetsporen van zijn vader en grootvader, maar ging in zijn vrije tijd gedichten schrijven. In 1799 kwam een eerste bundel met gedichten uit met een licht erotische ondertoon. Tollens was betrokken bij de patriotische beweging in Rotterdam, die zich republikeins opstelde en afkerig was van de positie van de Stadhouder in het staatsbestel en de quasi-erfelijke invullling ervan door de Oranje-dynastie. De patriotten juichten de intocht van de Franse revolutionaire troepen in 1795 toe. Tollens keerde zich van de patriotten en de Fransen af toen na 1810, toen Napoleon Bonaparte een einde maakte aan het koninkrijk Holland (met diens broer Lodewijk Napoleon als koning) en de Franse aanwezigheid steeds meer als bezetting werd ervaren. Hij begon historische gedichten te maken met het
verleden als metafoor voor het heden om op die manier de Franse
censuur te ontlopen. Na de vedrijving van Napoleon in 1813 en de
stichting van het het Koninkrijk der Nederlanden, was de jonge staat
op zoek naar een nationale identiteit. Tollens speelde in op die
behoefte met gedichten die vol waren van huiselijk geluk en opriepen
tot trouw aan God en Vaderland. In 1816 schreef oud-zeeofficier en filantroop jhr Johan Hendrik van Kinsbergen een competitie uit voor het componeren van een volkslied voor het Verenigd Koninkrijk der Nederlanden. Tot dan toe had Nederland geen volkslied. Tijdens de Republiek werd het Wilhelmus slechts officieus als nationale hymne beschouwd en veel gebruikt als partijlied van de Oranjegezinden. Tollens won de wedstrijd (fl 500,- prijsgeld) met zijn "Wie Nêêrlandsch Bloed in den aderen vloeit", getoonzet door Johann Wilhelm Wilms. Vooral de 2e zin "Van vreemde smetten vrij" zou nu als racistisch kunnen worden uitgelegd. Tollens doelde echter op de Franse bezetting en eventuele loyaliteiten aan de Fransen. In 1932 werd het op aandringen van Koningin Wilhelmina als volkslied vervangen door het Wilhelmus.
In 1820 schreef Tollens het lange tijd zeer bekende gedicht "Overwintering der Hollanders op Nova Zembla", dat op zijn beurt weer inspiratie vormde voor de beroemde schoolplaat van Ising.
In 1821 op de toppunt van zijn roem publiceerde hij een bundel Nieuwe Gedichten met een voor die tijd ongekende oplage van meer dan 10.000 exemplaren. Tollens bleef leven van zijn verfhandel en had een groot gezin met 11 kinderen. In 1846 trok hij zich terug uit de verfhandel en verliet hij Rotterdam om zich te vestigen in de villa Ottoburch (nu Tollenshuis) bij Rijswijk, dat toen nog een klein dorp van 2500 inwoners was. Tollens verlangde naar het buitenleven en de nabijheid van de natuur. Tot op hoge leeftijd bleef hij natuurgedichten schrijven en stond hij bekend als "Vader Tollens". De bewondering van zijn fans was enorm. Vele kenden zijn (soms lange) gedichten uit het hoofd. Hij was zonder meer de grootste dichter van zijn tijd. Na zijn overlijden werd in het Park in Rotterdam een standbeeld voor hem opgericht. Later nam de aandacht voor zijn werk af. Met name de dichters die zich tot de Tachtigers rekenden hekelden zijn conventionele wereldvisie, maar vooral zijn retorische, bombastische taalgebruik.
De verfhandel en -productie werd door een schoonzoon van Tollens voortgezet. Na het bombardement in 1940 werd het bedrijf in 1942 voortgezet in Overschie. In 1992 werd het bedrijf overgenomen door de Franse Lafarge groep. Het verfmerk Tollens (zonder eigen productie) bestaat nog steeds en wordt met name in België en Frankrijk goed verkocht.
Marten Toonder (1912-2005)
Schrijver en striptekenaar. Op een reis naar Argentinië met zijn zeevarende vader in 1931 komt Toonder in contact met een aan Disney gelieerde
striptekenaar, die hem inspireert om zelf te gaan tekenen. Hij
bezoekt kortstondig de Rotterdamse kunstacademie, maar zijn strips
"Bram avonturen" en "Thijs IJs" verschijnen in 1933 al in het
Nieuwsblad van het Noorden. In1935 trouwt hij met zijn buurmeisje
Phiny Dick, die zelf ook schrijft en tekent aan strips en met
Toonder samenwerkt. In 1941 krijgt hij de kans om in De Telegraaf
een strip te gaan maken: De Avonturen van Tom Poes. In 1942 fuseert
de studio van Toonder met die van Joop Geesink tot Toonder Studios.
Zij maken teken- en poppenfilms. Na de oorlog krijgt Toonder het
verwijt voor de collaborerende Telegraaf te hebben gewerkt en lid
van de Kulturkammer te zijn geworden. Toonder verweert zich tegen de
verwijten met de onthulling dat hij onder de dekmantel van zijn
officiële werk voor het verzet heeft gewerkt en andere tekenaars
wist te beschermen. In werkelijkheid raakt Toonder pas in 1944 bij
het verzet betrokken. Hij vervalst documenten en maakt spotprenten
voor het ondergrondse blad Metro. Later ontvangt hij hiervoor een
Verzetsherdenkingskruis. Na de oorlog heeft Toonder veel succes met
zijn strips en animatiefilms. Tom Poes en zijn vriend Olivier Bommel
zetten hun avonturen voor en worden in dagbladen in een groot aantal
landen gepubliceerd, waaronder de NRC. In 1955 verhuist Toonder naar
Laren en in 1965 emigreert hij naar Ierland, waar hij zich
uitsluitend richt op de boeken over Tom Poes en Bommel. Vanaf 1967
worden de tekeningen kleiner en de teksten langer en is er sprake
van literaire beeldverhalen. Bommel komt centraler te staan en de 44
boeken worden bekend als de Bommelsaga. In 1984 stopt Toonder met
strips en wijdt zich aan zijn autobiografie. Na het overlijden van
Phinny en zijn tweede vrouw Tera komt hij terug naar Nederland en
woont vanaf 2001 tot zijn dood in 2005 in het Rosa Spierhuis in
Laren. Toonder heeft de Nederlandse taal verrijkt met een groot aantal neologismen:bovenbaas, denkraam, grootgrutter, minkukel, onderknuppel, en zielknijper. Nieuwe uitdrukkingen zijn onder andere: kommer en kwel, als je begrijpt wat ik bedoel, een eenvoudige doch voedzame maaltijd en verzin een list! .
In 2002 verrees in Rotterdam een beeld als Ode aan Marten Toonder. Het staat naast station Blaak en de Markthal. Het werd ontworpen door de kunstenaarsgroep de Artoonisten.
Lee Towers is de artiestennaam van Leendert Huijzer. Hij brak door als zanger toen hij in TV programma "Voor de vuist weg" van Willem Duys werd gepresenteerd als de "zingende kraanmachinist uit Rotterdam". In werkelijkheid was hij onderhoudsmonteur bij de scheepswerf Boele in Bolnes (gemeente Ridderkerk). Duys draaide als eerste zijn eerste single "It's raining in my Heart" in het
radioprogramma "Muziekmozaïek". De volgende single was "You never
walk Alone". Dit werd zijn grootste hit en stond wekenlang op nr. 1
op de hitlijsten. Het is een soort lijflied van hem geworden dat hij
vooral bij sportieve evenementen in Rotterdam (Start Rotterdam
Marathon, overwinningen Feyenoord) ten gehore brengt met zijn
onafscheidelijke "gouden" microfoon, markante bril en smoking. Het
repertoire van Towers omvat veel Amerikaanse hits van de beroemde
"crooners" als Frank Sinatra, Dean Martin en Perry Como. Towers
wordt vooral geroemd vanwege zijn timing. Vanaf 1984 begon Towers met grote avondvullende shows in het Rotterdamse Ahoy': het "Gala of the Year", nadat hij al in voorgaande jaren De Doelen en Carré had uitverkocht. De show stond meerdere dagen achter elkaar geprogrammeerd. Vaak zong hij daarin duetten met andere artiesten, waaronder vaak met Anita Meyer. In 2000 was zijn laatste reeks van vijf concerten in Ahoy.
De stad Rotterdam heeft Towers in 1990 de Erasmusspeld toegekend en in 2000 de Wolfert van Borsselenpenning. In 2011 krijgt hij de Radio 5 Nostalgiaprijs. Lee krijgt de prijs uitgereikt op 1 november wanneer hij in het kader van zijn 35-jarige jubileum nog éénmaal in zijn zo geliefde Ahoy’ Rotterdam optreedt. Tijdens dit unieke One Night Only galaconcert wordt Lee bijgestaan door onder anderen Anita Meijer, The Jody Singers en het Metropole Orkest.In 2017 ontving hij de Edison Oeuvreprijs voor zijn enorme oeuvre en buitengewone verdiensten voor de Nederlandse muziek.
Op 13 november 2019 werden tot woontorens verbouwde kantoortorens op het Marconiplein omgedoopt tot de Lee Towers.
Bioscoopexploitant. Tuschinski werd in 1866 in een dorpje in de buurt van Lodz in Polen geboren als zoon van een arme joodse textielverkoper. Abraham werd zelf tot kleermaker opgeleid. Hij trok eerst naar Lodz, waar hij op
17 jarige leeftd trouwde. Vervolgens ging hij in 1904 naar
Rotterdam. Of Rotterdam zijn einddoel was of slechts een
tussenstation op weg naar Amerika is niet zeker. Zijn reisgenoten
hadden familie in Rotterdam en hij ging er rechtstreeks heen. Van
emigratie naar Amerika kwam in ieder geval niets en hij bleef in de
stad "hangen". Hij vond werk als kleermaker bij een landgenoot en
kon enige tijd later een eigen zaak beginnen. Hij liet zijn vrouw
uit Polen overkomen. Samen met haar start hij een pension voor
Poolse landverhuizers in de Nadorststraat, hotel Polski. In 1911
ziet hij kansen in een nieuw verschijnlsel: de bioscoop. In 1909
zijn de eerste bioscopen in Rotterdam geopend. Tuschinsky huurt een
oud kerkje aan de Coolvest en begint met filmvertoningen. De kerk
moet wijken voor nieuwbouw van het stadhuis en hij verhuist naar een
pand aan de Hoogstraat (waar nu V&D staat), dat hij met gevoel
voor glamour (rood pluche, spiegels, hoogpolig tapijt) naar eigen
inzicht inricht. Hij noemt het theater Thalia. Er volgen de de jaren
daar na nog drie bioscopen in Rotterdam In 1918 koopt Tuschinski in
Amsterdam grond aan de Reguliersbreestraat. Na veel tegenslagen gaat
daar in 1921 het grote Tuschinski theater open, het grootste en
meest luxueuse filmtheater van het land. In die tijd verkrijgt hij
ook de Nederlandse nationaliteit. In 1923 bouwt hij in Rotterdam aan
het Pompenburg een tegenhanger van het Amsterdamse theater: het
Grand Theatre met 1600 zitplaatsen. Tuschinski toont zich een goed
werkgever en introduceert een vrije dag per week en een week
betaalde vakantie per jaar. De zaken gaan zo goed dat hij ook met
zijn zwagers en medefirmanten Ehrlich en Gershtanowitz een theater
in Den Haag opent. Daarna gaat het bergafwaarts. Zijn huwelijk staat
onder druk omdat hij een relatie begint met de ex-vrouw van zijn
zwager Hermann Erhlich. Zijn enig overlevende zoon Will - twee
jongere kinderen overlijden als peuter - krijgt keelkanker en
overlijdt op 33-jarige leeftijd. Het gaat pas echt fout als op 14
mei 1940 zijn vier Rotterdamse theaters en zijn woning worden
verwoest in het Duitse bombardement op de stad. Zijn Amsterdamse en
Haagse theaters worden door de Duitse bezetter onteigend en
veranderen van naam. Noodgedwongen trekt hij met zijn vrouw in bij
zijn minnares Jet aan de Rochussenstraat in Rotterdam. Hij probeert
nog te vluchten om deportatie naar een concentratiekamp te
voorkomen, maar hij wordt opgelicht. Op 1 juli 1942 wordt hij
gearresteerd. Waarschijnlijk is zijn verblijfplaats verraden. Via
Westerbork belandt hij op 17 september in Auschwitz, waar hij bij
aankomst meteen wordt vergast. Jaap Valkhoff (1910 - 1992)
Muzikant en componist Jaap Valkhoff werd in 1910 in Crooswijk geboren als derde van vijf kinderen van een meubelmaker. Valkhoffs vader was een enthousiast amateurmuzikant, die graag accordeon en orgel bespeelde. Valkhoff's talent werd al op vroege leeftijd ontdekt, en hij kreeg een harmonica en later ook een accordeon. Hij werd lid van een muziekvereniging (Kunst en Vermaak) en trad op op feesten en partijen, door heel het land. Hij werd pas op 17 jarige leeftijd beroepsmuzikant in clubs
en orkesten. In de jaren 30 ging hij ook tenorsax spelen en
speelde hij veel Jazz, dat toen in Rotterdam sterk aan populariteit
won. In 1937 neemt hij als eerste Nederlander een jazzplaat op met
accordeon. Vanaf 1941 begint Valkhoff met componeren. Een aantal van
zijn liedjes uit die tijd zouden klassiekers worden, zoals: "Diep in
mijn Hart", ‘Denk jij nog aan die tijd’, en ‘Ik ben verliefd op een
keukenmeid’. Door het verbod op Engelstalig repertoire tijdens de
Duitse bezetting vonden zijn Nederlandstalige liedjes gretig aftrek.
Al maakte de bezetter wel bezwaar tegen jazzy composities, die te
negroide zouden zijn. Na de bezetting kwam Valkhoff in het door de
VARA opgerichte radiodansorkest Accordeola, waarvan ook John
Woodhouse lid was. In de jaren vijftig keert Valkhoff terug naar
Rotterdam en begint met een broer een aantal bars en café's,
waaronder de beroemde Oase bar in de Schilderstraat. Onder
pseudoniem Slome Japie ontwikkelt hij een repertoire van pikante en
schuine liedjes die het goed doen in die bar, maar ook op
(studenten)feesten en partijen. De nummers werden ook door Johnny
Hoes op plaat uitgebracht. Uit die tijd stamt ook Valkhoffs grootste
succes "Hand in Hand, Kameraden", dat zou uitgroeien tot het
clublied van Feyenoord. De melodie was al 70 jaar oud en had al
diverse teksten gehad - zelfs één voor Ajax - en het lied werd door
Jacky van Dam op de plaat gezet. Eind jaren zestig trok hij zich
terug uit de horeca en trad toe tot het accordeontrio de 3 Jacksons,
waarmee hij zelfs in de VS optrad.In 1992 kreeg Valkhoff de Erasmusspeld toegekend door de gemeente Rotterdam. In datzelfde jaar kwam hij bij een verkeersongeval in Hoek van Holland om het leven.
Op de hoek van de Schiedamsedijk en de Schilderstraat, dichtbij de locatie van de voormalige Oase bar, is in 1998 en sculptuur van de Rotterdamse beeldhouwer Cor Kraat onthuld met het silhouet van Jaap Valkhoff.
Johan van der Veeken (1549 - 1616)
Reder en koopman. Johan van der Veeken werd in Mechelen geboren als zoon van een welvarende haringkoopman. Zelf bouwde hij in Mechelen verschillende handelsondernemingen op die internationaal actief waren. Na het begin van de reformatie en de beeldenstorm in 1566
en de tachtigjarige oorlog in 1568 werd de situatie in Mechelen
instabiel. De stad werd wisselend door aanhangers van Willem van
Oranje en de Spanjaarden veroverd. Van der Veeken bleef katholiek en
dat was een beperking geworden toen Mechelen in 1580 onder een
streng Calvinistisch bewind kwam. Via zijn handelscontacten en zijn
protestante broer Hendrik, die al eerder naar het Noorden was
uitgeweken koos hij in 1583 Rotterdam als vestigingsplaats. De stad
was welliswaar protestant, maar maakte geen werk van vervolging van
katholieken. Bovendien stond Rotterdam open voor ondernemende
migranten, die konden bijdragen aan de groei van de stad tot een
belangrijke(r) Hollandse handelsstad. Van der Veeken heeft ook in
Rotterdam succes als reder en koopman. Hij handelt in Europa in
stoffen, wijn en gedroogd fruit. Daarnaast richt hij zijn blik op
handel met Afrika, Amerika en het verre Oosten. Riskant vanwege de
vijandige Spaanse en Portugese schepen die de verre kusten
beheersen. Hij organiseert in 1598 met compagnon Pieter van de Hagen
een expeditie onder leiding van Mahu om een route naar Oost-Indië
via de straat van Magelhaes te verkennen. De expeditie mislukt: het
laaste overgebleven schip strand in Japan. Het is evenwel het begin
van een langdurige handelsrelatie met dat land. De expeditie
van Olivier van Noort kort daarna slaagt wel. In 1598 wordt in Rottedam de eerste handelsbeurs in de Noordelijke Nederlanden opgericht. Van der Veeken is bij de oprichting ervan betrokken. Van der Veeken is in 1602 ook één van de oprichters en bewindvoerders van de Rotterdamse kamer van het VOC. Hij blijft in die functie tot zijn dood in 1616. Van der Veeken is intensief betrokken bij de Driehoekshandel tussen Nederland, West-Afrika en Zuid-Amerika, waarbij Europese waren (waaronder wapens, buskruit, ijzer en textiel) worden geruild voor slaven, goud en ivoor in Afrika. De slaven werden vervolgens in Zuid-Amerika op de markt gebracht. De schepen keren uiteindelijk met plantageproducten (suiker, rum, katoen, zilver, tabak, koffie) terug in Rotterdam.
In 1612 kocht hij de ambachtsheerlijkheden van Capelle en Nieuwerkerk aan den IJssel. Hij liet bij Capelle het vervallen 16e eeuwse kasteel opknappen en uitbreiden. In het slot richtte hij een katholieke kapel in. Het slot is in 1798 na een langdurig verval afgebroken.
Verolme werd in een boerengezin geboren in Oude-Tonge. Hij werkte al 9 jaar als constructeur bij de Rotterdamsche Droogdok Maatschappij toen hij in 1928 bij Stork in Hengelo ging werken. In die baan kwam hij in contact met scheepswerven in binnen- en buitenland. Na de oorlog had hij allerlei plannen voor Stork, maar uiteindelijk verliet hij het bedrijf met een conflict. Verolme besloot zijn eigen bedrijf op te gaan bouwen.
In 1948 begon hij een scheepsinstallatiebedrijf in Hengelo, dat hij
een jaar later verhuisde naar Rotterdam. Aan de Nieuwe Maas bij
IJsselmonde repareerde hij scheepsmotoren en bouwde die ook in.
Verolme was succesvol met in opkopen van oude motoren, het reviseren
en inbouwen ervan in een tijd waarin machines en materiaal schaars
was. In 1951 nam hij de scheepswerf Jan Smit in Alblasserdam over en
veranderde de naam in Verolme Scheepswerf. Hij ging op die werf
zeeschepen bouwen, die hij voorzag van motoren, die hij in
IJsselmonde had laten reviseren. Zijn succes oogste argwaan en
weerstand onder de bestaande branchegenoten. Verolme kocht nog een
bestaande werf op in Heusden en richtte in 1954 in Rozenburg de
Verolme Dok en Scheepsbouw maatschappij op, die in 1957 de grootste
van Nederland werd en waar mammoettankers gebouwd konden worden.
Verolme speelde daarmee handig in op de schaalvergroting in de
tankvaart, die moest voorzien in de groeiende behoefte aan ruwe olie
in Europa vanuit m.n. het Midden-Oosten. Deze behoefte aan grote
schepen werd versterkt door de Suez crisis en de blokkade van het
kanaal daar in 1956, als gevolg waarvan olie via een veel langere
route langs Kaap de Goede Hoop moest worden aangevoerd. Verolme ging zijn eigen personeel opleiden en kaapte gekwalificeerd personeel weg bij zijn concurrenten om te kunnen voorzien in zijn groeiende personeelsbehoefte. Dit zette kwaad bloed bij de klassieke scheepsbouwers. In die tijd werd hij geweigerd als lid van de prestigieuze Koninklijke Zeil- en Roeivereniging De Maas en als nouveau riche weggezet. Verolme ging verder met de uitbouw van zijn bedrijf in Brazilië en Ierland.
Eind jaren '60 raakte de Nederlandse scheepsbouw in het slop door concurrentie uit het verre Oosten, versterkt door de oliecrisis van 1973. De Nederlandse regering stuurde aan op consolidatie van de Nederlandse scheepsbouw en dwong Verolme tot samenwerking en fusies door middel van voorwaarden stellen aan overheidskredieten, die hij nodig had om te investeren in zijn bedrijf. Uiteindelijk ging het bedrijf van Verolme op in Rijn-Schelde-Verolme en verloor hij zijn zeggenschap en directeursfunctie. In 1983 ging RSV failliet, ondanks 2,7 miljard gulden die de overheid in het bedrijf had gepompt. Verslechterde marktpositie, maar ook wanbeleid en falend overheidsbeleid waren hier debet aan. De mammoetwerf in Rozenburg is uiteindelijk overgenomen door Damen Shipyards en is nog steeds in gebruik als onderhoudswerf.
Een nevenactiviteit van Verolme in de ontwikkeling en productie van zonwering, Verosol, daarentegen bestaat nog steeds.
Kunstschilder. Van der Werff werd geboren in Kralingen als molenaarszoon. Op 12-jarige
leeftijd
trad hij als leerling in dienst bij de Rotterdamse schilder Eglon
Hendrik van der Neer (1636-1703). Hij blijft vijf en half jaar bij
Van der Neer en bekwaamt zich aanvankelijk in het schilderen van
textiel. In 1676 werd hij zelfstandig kunstschilder. In 1691 werd
hij hoofd van het Lucasgilde in Rotterdam, het gilde van de
kunstschilders. In 1696 kreeg hij bezoek van de Duitse keurvorst
Johan Wilhelm von der Pfalz, die vergezeld werd door zijn echtgenote
Anna Maria Luisa d'Medici, dochter van Cosimo III van Toscane. De
keurvorst was naar Rotterdam gekomen om Van der Werff's leermeester
Van der Neer te bezoeken. Van der Werff kreeg een opdracht voor een
portret van de keurvorst en een Salomonsoordeel, beide bedoeld als
geschenk voor Cosimo III. Van der Neer werd uitgenodigd om
hofschilder te worden in Düsseldorf. In de jaren erop reisde Van der
Werff regelmatig op en neer naar Düsseldorf en kreeg in 1703 een
vast salaris als opvolger van de inmiddels overleden Van der Neer.
Van der Werff schilderde vele Europese hoogwaardi
gheidsbekleders
zoals John Churchill, de hertog van Marlbourough (1704) en Gian
Castone de Medici, groothertog van Toscane (1705). Van der Werff
kreeg zeer goed betaald, met name voor zijn bijbelse voorstellingen,
die hij met een perfecte techniek maakte. Hij maakte ook veel
genrestukken. Hij combineerde een gedetailleerde toets van de Leidse
school met klassieke traditie van de Franse school. In zijn tijd
werd hij o.a. door de kunstschrijver Houbraken als een van de beste
schilders beschouwd en in één adem genoemd met grote schilders als
Rembrandt en Hals. Onder zijn afnemers telde hij naast de genoemde
keurvorst uit Düsseldorf ook Frederik de Grote van Pruisen, Anton
Ulrich van Brandenburg. Nog in de 19e eeuw was Van der Werff een
bekend en bewonderd schilder. Tegenwoordig is zijn roem wat
verbleekt en wordt hij beschouwd als een zeer vaardige meester, die
nogal in herhaling vervalt. Van der Werff was ook actief als
architect. In Rotterdam ontwierp hij enkele koopmanshuizen aan het
Haringvliet, het voormalig kantoor van de Rotterdamsche Bank aan de
Boompjes en de Koopmansbeurs uit 1722. Al deze gebouwen zijn in 1940
in het bombardement verloren gegaan. Werken van Van der Werff zijn
te zien in het Rijksmuseum, de Alte Pinakothek in München, de Uffizi
in Florence, Museum Boijmans van Beuningen en het Louvre. Profvoetballer. Faas Wilkes werd geboren in het Oude Noorden, waar hij opgroeide aan de Soetendaalseweg. Voetballen deed hij aanvankelijk met jongens uit de buurt op een opgespoten landje aan de Heer Vrankenstraat, waar later in 1949 een Lutherse kerk werd gebouwd. Ook toen al was hij een echte pingelaar, die de bal alleen afspeelde om een doelpunt te maken.
Wilkes
was voorbestemd om met zijn broer het verhuisbedrijf van zijn vader
voort te zetten. Zijn eerste club was de HION in Crooswjk, waar hij
als jeugdspeler vanaf 1935 speelde. Vanaf 1941 speelde hij als
17-jarige in het eerste elftal van Xerxes, dat toen in de hoogste
afdeling speelde van de KNVB. Vanaf 1936 wordt Wilkes voor het
Nederlands elftal geselecteerd. In 1948 speelt hij met een Europese
selectie tegen een Engelse selectie. Daar hoort Wilkes, die in
Nederland alleen de amateur competitie van de KNVB kent
hoeveel zijn Italiaanse, Franse en Spaanse teamgenoten verdienen.
Hij verkent de mogelijkheden om in Engeland een profcontract te
krijgen, wat bijna lukt bij Charlton Athletic. In Nederland -
waar het amateurschap als ideaal geldt - werd er schande van
gesproken. Een jaar later weet Internazzioale uit Milaan Wilkes te
strikken. Hij gaat bij Milaan 60.000 gulden per seizoen verdienen,
exclusief premies. Voor die tijd was dat een enorm bedrag. Hoewel
Beb Bakhuys al in 1937 tegen betaling was gaan spelen voor het
Franse FC Metz, stond diens salaris van 600 in de maand en 20.000
handgeld in geen verhouding tot wat Wilkes ten deel viel. Wilkes is
daarom de eerste grote voetbaltransfer in de Nederlandse
voetbalgeschiedenis. Wilkes werd prompt door de KNVB voor vijf jaar
geschorst voor het Nederlands elftal. Bij Inter scoorde Wilkes aan
de lopende band (47 goals in 95 wedstrijden) en was in korte tijd
zeer populair en krijgt de bijnaam 'Il Tulipano' (de Tulp). Na drie
jaar verhuist hij Torino. Door een blessure beleeft hij daar een
weinig succesvol jaar. Hij speelt maar 12 keer en scoort slechts één
doelpunt. Vandaar gaat het naar Valencia, waar hij drie seizoenen
zeer succesvol speelt. Na Valencia keert hij terug naar Nederland, waar inmiddels een officiële profcompetitie is
begonnen
(Eredivisie). Hij krijgt een contract bij VVV in Venlo. Hij kon
echter niet aarden in de Nederlandse competititie, die in
vergelijking met Italië en Spanje nog niet erg professioneel was.
Hij vertrok naar Levante de andere club van Valencia. Na een jaar
bij Levante keerde hij definitief terug in Nederland, waar hij twee
seizoenen bij Fortuna '54 in Sittard speelde, waarna hij zijn
voetbalcarière bij zijn oude liefde Xerxes op 40 jarige leeftijd
beëindigde. Wilkes heeft nooit voor Feijenoord gespeeld, de grote
club van Rotterdam. Dat had hij best gewild, gaf hij later toe, maar
Feijenoord wilde niet aan zijn financiële voorwaarden voldoen.Wilkes speelde 38 maal in het Nederlands elftal met een onderbreking van zeven jaar (1949-1956) wegens een schorsing. In die wedstrijden scoorde hij 35 maal. Dit was een record dat maar liefst 37 jaar standhield toen Dennis Bergkamp in 1998 het overnam. Deze is daarna door Patrick Kluivert voorbijgestreefd (38 goals). Inmiddels is het record in handen van een andere Rotterdammer, Robin van Persie. Johan Cruijff noemde Wilkes, de tweebenige, behendige, sierlijke en veel scorende aanvaller als zijn grote voorbeeld. Daarom nodigde hij hem ook uit voor zijn jubileumwedstrijd in 1999 en speelde de 76-jarige Wilkes enige seconden voor het "Oranje van de Eeuw".
Na zijn voetballloopbaan dreef Wilkes vanaf 1962 met zijn vrouw jarenlang een modezaak aan de Lijnbaan, Monisima genaamd. Wilkes overleed in 2006 op 82-jarige leeftijd aan een hartstilstand.